هر پگاه نو با یک نگاه نو اگر صد «سکّۀ زرّین» و هزار «سبیکۀ سیمین»را، با «شگون» به یک «میمون» ببخشید، او آرزو دارد همۀ این «توشۀ فوز» را به یک «خوشۀ موز» بفروشد.sdnugdv انسانی که «هنر را نمی‌شناسد» و از «هنرور می‌هراسد»، چه «رنجی جانکاه» و «شکنجی ناخودآگاه»، بر «دل هنرمند» و «فاضل ورجاوند»می‌رساند!

هر «بهانۀ پوزش»،«نشانۀ لغزش» نیست. گاهی «نشانۀ فروتنی» است و گاهی «آشیانۀ فراتنی». هیچ انسانی «معصوم از گناه» و «مصون از اشتباه» نیست. ولی این انسان‌های «نیرومند» و «ورجاوند»اند، که می‌توانند از «لغزش»،«پوزش» بخواهند و از «خطا»،«عطا»! ولی افراد «جبون» و «زبون»، «لغزش را نمی‌شناسند»،بنابراین از «پوزش می‌هراسند»! ☘️🌺🍃☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸 فراتنی: روحی،شخصیّتی جبون: ترسو دانلود رایگان

«روش هر ورجاوند»برای «پرورش فرزند»این است که نخست باید«خویش را بسازد»،نه این که با«تشویش بتازد». هدف از «تولُّد فرزند»،«تولید همانند»نیست. هر «زاده،یک آزاده» است و هر «نواده،یک خانواده». فرزندِ«سلیم» نباید«تسلیم»باشد، بلکه باید «آزاد بیندیشد» و از «انتقاد نپریشد». او نه «بردۀ زادۀ ما»،که «بندۀ آزادۀ خدا»است. بنابراین باید «فرزند زمان خویش» و «شهروندِ زمانۀ فراندیش»

«سینۀ خردمند»،«گنجینۀ نیوند»است. خردمند،«دهانی بسته»،ولی «بیانی شایسته»دارد. او بیش از «مجال گفتن»به «دنبال شنُفتن» است. باید «زلال سخنش را نوشید» و «استدلال روشنش را نیوشید». او «رازهایی برای گفتن»دارد و «فرازهایی برای شنُفتن». ولی به دنبال «هوش های شایا» و «گوش های شنوا»می گردد. او «باتنوُّع می درخشد»،ولی «بی‌توقُّع می بخشد». «با همه، مهربان»است و

هر انسان دیگران را به«میزان حقارتش،تحقیر» می کند و به «میزان کرامتش،تکریم». بنابراین هر «خودکامۀ دون» و «سیاهنامۀ گردون»، که «شهروندان فرهیخته» و «ورجاوندان برانگیخته» را «خوار می دارد» و «ابزار می پندارد»، به خاطر «حقارت ذاتی» و «اسارت حیاتی» است، که در «اساس» در درون خویش «احساس» می کند! پس هر خودکامه «اسیری هیز»است