ما در «هزارۀ سوم» در «ادارۀ مردم»، آن‌گونه که«بایسته» و «شایسته» است هنوز نتوانسته‌ایم «خرد را قدر بدانیم» و «بخرد را بر صدر بنشانیم». هنوز «لایه‌ای از آفات» و «سایه‌ای از خرافات»، «سیمای به‌کیشی» و «سمای نواندیشی» را پوشانده است. رشد یعنی «پویایی هوده‌نگری» و «رهایی از بیهوده‌گری». و نیز رهایی از «جیرهای تعصُّب» و