در زیر «خاک تیره» و «مغاک خیره»، یک «دانۀ گیاه» و «دُردانۀ خودآگاه»، «رام می‌رویَد»» و «آرام راه می‌پویَد». او بدون «هیاهویی بلند»،«تکاپویی شکوهمند» دارد. «رویش دانه» و «پویش جوانه»، نه «ندایی فاش» دارد و نه «صدایی گوشخراش»، ولی افتادن یک درخت،«صدایی عجیب»دارد و «ندایی مهیب». همیشه «رویش،رام»است و «پویش،آرام»، ولی صدای سقوط «گوش را