خورشید هر روز «جان خویش را می‌سوزد» ،تا «جهان پریش را بیفروزد». ولی مردم در «شایایی شبانگاه»،«زیبایی ماه» را با «شیوایی می‌سرایند» و با «شیدایی می‌ستایند». روشنگر نیز در میان «جمع تیره‌روزان» چون «شمع سوزان»، با «وارستگیِ بیش»،همۀ «هستیِ خویش» را «آگاهانه می‌گدازد»،تا واپس‌ماندگان را «صمیمانه بسازد». بیاییم «ساختن را بشناسیم» و از «گداختن نهراسیم»!