آن جا که «سیمای سیاست» را با «کیای کیاست» نیارایند، و «رنگ قداست» را با «نیرنگ سیاست» بیالایند، در آن جا «پیدی فقر و فساد» و «پلیدی فحشا و اعتیاد»، با«رنگ و ریای فاجعه»،«صحن و سرای جامعه»را می آلاید. باید نه تنها «به گوش»،که «بهوش» باشیم، که سیاست را «زار اقتدار» و «ابزار زمامدار» نسازند!