هر پگاه نو با یک نگاه نو هر «خودکامه»،خویش را «علّامه» و «انام» را «عوام»می‌پندارد! این «خوی جبّاری» با «بوی استکباری» است، که «شعور انسانی را از او می‌ستاند» و «نور یزدانی را در او می‌میراند». «خشگه مقدّس‌ها» چون «مگس‌ها»، با «نقاب دینی» گرداگرد «قاب شیرینی» را می‌گیرند و «طعم طعام» را نشانۀ «سلام اسلام»

هر «یار علّامه» در «دیار خودکامه»، «محکوم به فنا» است،گرچه «معصوم از خطا» باشد. در اینجا فضیلت، «جُرم است و جریمه» دارد و رذیلت،نه «ذمّ است و نه ذمیمه» دارد. در این جا «به نُدرت» می توان به «قُلّۀ قدرت» نزدیک شد، مگر با «حیلۀ چاپلوسی» و «وسیلۀ دستبوسی». در این شهر نه تنها از

هر «یار علّامه» در «دیار خودکامه» ، باید همیشه«دهانِ داخته را دوخته» و «زبانِ افراخته را فروخته»باشد؛ وگرنه «سر بر باد» می رود و «سرور از یاد» ! در «داستان زندگی» و در «نیستان ارزندگی»، «نِی های سرفراز» را با «هِی های تاخت و تاز» می شکافند و «بی ریا»،از آن ها «بوریا» می بافند!