هر انسان «خودارز» و «خردورز»، سخن حق را از هر کس«می‌گیرد» و آن را «می‌پذیرد». زیرا سخن حق «گفتنی» و «پذیرفتنی»است. ولی سخن ناحق را نه «باید گفت» و نه «شاید شنُفت». انسان خردورز با هیچ «تحلیلی» سخن «تحمیلی» را نمی‌پذیرد؛ زیرا هر انسانی که «عقل» دارد،هیچ «نقل» را بدون «سگال» و «استدلال»نمی‌پذیرد. بنابراین کسانی

آنان که با «شادی مردُم» و «آزادی و تفاهُم»، «مخالف‌اند»،«خالف‌اند»! کسی که «آزادی انسان» و «آبادی جهان» را «برنمی‌تابد»،ارزش آزادی را «درنمی‌یابد»! او نه «طاقت شادی»،که «لیاقت آزادی» را ندارد. هیچ «انسان» نباید هیچ «فرمان» را بدون «اِقناع» از هیچ «مُطاع» بپذیرد. هیچ «اقتداری» با هیچ «داری» به‌ثبات نمی‌رسد و هیچ فرمانی جز با «نیروی