مردم «آشوب را می شناسند» و از «سرکوب می هراسند»، ولی «ترس ژرف» این «درس شگرف» را می آموزد، که ترس چون از «شدّت» و «حدّت» بگذرد، به «عصیان» و «طغیان» می انجامد. در این صورت «مظلوم بی گناه» و «محروم بی پناه»، از «جان می گذرد» و «جهان را می گذارد» و با همۀ

این «فاجعۀ دیرین» می تواند هر «جامعۀ نوین» را به «خاک سیاه بنشاند» و به «مغاک تباه بکشاند» ، که در آن جامعه «روزگار» بر «آموزگار» سخت گیرد. آن جا که «رنج تبعیض» به جای «گنج تحریض» نشیند، و از «عدالت عقلانی»،«آلت حکمرانی» بسازند، «فردهای گرفتار» جز «فردای تار» نمی سازند. «اقشار عام» همیشه «فشار

چند شب پیش که دورهمی تمام شد، مدیری در آخرین پلاتویش ایستاد رو به دوربین و گفت: « من -مهران مدیری- در تمام سال‌های فعالیتم٬ طرف مردم ایستاده‌ام و سعی کرده‌ام صدای مردم باشم»! اقتصاددان: به نظر من خنده‌دارترین قسمت دورهمی در تمام این مدت، همین ثانیه‌های آخرش بود. همین که یک نفر از طریق