در هر «واپسین پگاه» خورشید در «نخستین نگاه» به ما می‌گوید که هر «بینندۀ باشعور» می تواند «آفرینندۀ نور» باشد. هر یک از ما می‌توانیم نه «سالوس‌وار از بستر کیش»، که «قُقنوس‌وار از خاکستر خویش»برخیزیم و از «اُفُق نیکی‌ها بدرخشیم» و به «تفرُّق تاریکی‌ها نوربخشیم». با «صفای نیکی‌ها بشکفیم» و «ژرفای تاریکی‌ها را بشکافیم» .