آنان که «زارند»،دیگران را «می آزارند»! بنابراین برای ایشان نه «رنج»آرزو کنیم و نه «شکنج». زیرا اینان چون در«بند توهُّم»اند،پس «نیازمند ترحُّم»اند. اینان نه «مارِ گزنده»،که «بیمارِ تنابنده»اند. اگر «رُستم» هم «ستم»کند، اگیزۀ آن «عُقدۀ بیماری»است،نه «عقیدۀ بیعاری». بنابراین بیاییم با «نیشِ قلم»،«نوشِ مرهم» بسازیم و «ریشۀ دردها» را با «اندیشۀ گفتاوردها»درمان کنیم! شفیعی مطهر