در دیاری که «خودکامه،کام» می راند و «علّامه،عام» را، در هر «آستینی خنجری دیده»می شود و در هر«آستانی حنجری بریده» . در زیر هر«کاسه‌ای ،نیم‌کاسه‌ای» است و در هر«کیسه‌ای،دسیسه‌ای»! دروغ نه یک «پدیدۀ سیاسی»،که یک «ایدۀ اساسی» است. «وهمِ شهروندان،کابوس» است و «سهمِ سلطان،تخت طاووس». در «حکومت بیداد» و «حاکمیّت استبداد»، «داد،افسانه» است و «فریاد،فسانه»!
در دوران «حکومت بیداد» و «حاکمیّت استبداد»، همۀ «دیدنی‌ها،دروغ» است و «شنیدنی‌ها،شلوغ»، مگر این که هر «رهروِ بخرد» در «پرتوِ خرد»، با «راستی آزمایی» هر «آراستی نمایی» را بسنجد، تا «سره» را از «ناسره» و «آب» را از «سراب» بازشناسد! هر «خودکامۀ بداندیش»،«کامۀ خویش» را با «تار عنکبوت» بر «تور طاغوت» می نویسد؛ تا شاید
آنان که به «عبادت،عادت دارند» و این «عادت را سعادت می پندارند»، «بسی بی راه می پویند» و «بسیار اشتباه می گویند». عبادت نه به «یاری نماز و روزه» است و نه «بسیاری آز و آموزه». بلکه «عبادتِ راستین» که ما را به «سعادتِ بنیادین» می رساند، «ژرف دیدن» است و «شگرف اندیشیدن»! «یاد نماز»،«نماد
«امر به معروف» نه «امری مخوف» است، که هر «شهروند را زار بیازارد» و هر «خردمند را در فشار گذارد». هر شهروند در راستای انجام «رسالتِ شرگریزی» و «اصالتِ مُنکرستیزی»، می تواند با «پایشِ راژمانی» و «همایشِ همگانی»، «شهریاران» را در برابر «شهروندان»، نه تنها «اُلگو»،که «پاسخگو» نماید. این دو اصل «امر به معروف» و
