به نام آفرینشگر لوح و قلم نسیمی نوگلی را باز می‌کرد به گوشش نغمه‌ای را سازمی‌کرد که من پیراهنت را می‌گشایم به صبح زندگی ره می‌نمایم شکوفه شادمان خندید و بشکفت و اندر پاسخش این راز را گفت که گرخود نشکفم رنج تو فانی‌است «اساس خودشکفتن» جاودانی است به بهانه تشکیل این نشست عالمانه، این