همۀ «پدیده‌های پیدایش» و «آفریده‌های آفرینش»، «یک جوُرند» و در اطاعت خدا «مجبورند». تنها موجودی که می‌تواند با «رفتار خویش» و «گفتار بیش»، پاسخِ«مشیّت الهی» و «تمشیت آگاهی» را با «جفا دهد» و آن را «زیر پا نهد»،انسان است. نیز تنها موجودی که می‌تواند«خداباور» و «هُدایاور»باشد، «انسان بخرد» و «جوان باخرد» است. در عالَمِ بشریّت

آنان که «پرهایی از راز»دارند،«پروایی از پرواز» ندارند و کسانی که «راز را می دانند»،«پرواز را می توانند»! آن که نمی تواند از «مِهرِ گِل،دل» بکَنَد، هرگز نمی تواند در «سپهرِ فضایل،منزل» کُنَد. بیاییم از «مِهرِ خاک دل برکنیم» و بر «سپهرِ افلاک برافکنیم»! «گشودن سیر زندگی» و «پیمودن مسیر ارزندگی» در همین دنیا، عبور