«کمال دین» و «اِکمال آیین»، «آگاهی شایگان» و «خیرخواهی برای همگان» است. آن که «تنگنای تحجُّر را می‌شناسد»،از «نوزایی تفکُّر نمی‌هراسد» و به دنبالِ «لادۀ مُرید»نیست تا «قلّادۀ تقلید» را بر «گردنش اندازد» و «سَتَروَنَش سازد»! «جماد،نمادِ انجماد» است و «جمود،نمودِ خمود». فراعنه،مردم را «حقیر» و «قابل تحقیر»می‌خواهند تا بتوانند «اصول را تیره» و بر

کسی که با «زور،حقیر» و از سوی هر«مُزدور،تحقیر» می‌شود، و خود با «رضایت» و بدون «شکایت»، «تن به حقارت» و «وطن به غارت» می‌دهد، او نه «خویی از سلامت روانی» برده و نه «بویی از کرامت انسانی». نه از «حقارت ،رنجه» می‌شود و نه از «اسارت،شکنجه». با آن «خو» گرفته و از این،«بو». او «بایستۀ

هیچ «دشمن» چون «من»، نمی تواند مرا «حقیر» و «تحقیر» کند؛ زیرا تنها من می توانم با «رفتارِ خویش» و «گفتارِ بیش»، و با یک «لحظه لغزش»،یک «دنیا ارزش» را نابود کنم. بزرگی در «ذات،ریشه» دارد و در «صفات،اندیشه». آن که در «فطرت،کرامت» احساس کند و در «فکرت،سلامت»، هیچ قدرتی نمی تواند او را «خوار»