از زمان های گذشته بارها شنیده ایم که چگونه پیشرفت فناوری و افزایش استفاده ی بشر از دستگاه های صنعتی سبب بیکاری کارگران شده است ؛ بدین شکل که دستگاه های صنعتی قادر اند به شکلی سریعتر و با کیفیت بهتر کاری که از عهده ی چندین کارگر بر می آید را انجام دهند. اما
یک اقتصاددان گفت: امروز ۳۰ درصد از جمعیت کشور زیر خط فقر هستند و ۴۰ درصد دیگر از جمعیت در آستانه افتادن به زیر خط فقر هستند. در این شرایط با روش تعیین دستمزدی که همواره عقب تر از تورم است، هر سال از سطح رفاه خانوارها کم می شود. با وجود آنکه سبد معیشت
آخرین آمارها حکایت از ۷۰ درصد فارغ‌التحصیل بیکار در مقطع دکتری دارد. چندی پیش طاها رمضانی، مدیرکل دفتر سیاستگذاری و توسعه اشتغال این آمار را تایید کرد. زهرا نژادبهرام، فعال سیاسی اصلاح‌طلب هم به تازگی بیکاری فارغ‌التحصیلان مقطع دکتری را نگران‌کننده دانسته و هشدار داده: «نمایندگان به فکر پنج هزار دکترای بیکار باشند.» این برای
افزایش اثرگذاری تورم بالای ۴۰ درصد در ۶ سال اخیر باعث شده تا بازار کار در ایران به یک چالش اساسی برخورد کند و آن این است که عقب‌ماندگی شدیدی در میانگین دستمزد نسبت به سبد هزینه‌های زندگی وجود دارد و این شکاف در مناطق شهری تقریبا به ۱۵۰ درصد و در مناطق روستایی به
آمار اشتغال در پاییز با ثبت رقم ۲۴.۸میلیون نفری به محدوده قبل از کرونا رسیده و نرخ بیکاری با رقم ۷.۶درصد نسبت به پاییز قبل از کرونا، حدود ۳واحد درصد کمتر شده است. مطابق بررسیها، کاهش نرخ بیکاری بیش از آنکه تحت تاثیر افزایش سطح اشتغال باشد، به‌دلیل افت سطح مشارکت بازار کار است. نرخ
مدتی است که به‌نظر می‌رسد اقتصاد جهان در برابر شرایط دشواری مقاومت می‌کند. به‌رغم سریع‌ترین افزایش در نرخ بهره از دهه۱۹۸۰، رشد اقتصادی آمریکا در سال۲۰۲۳ شتاب گرفته است و اروپا نیز بدون اینکه یک فاجعه اقتصادی اتفاق بیفتد تاحد زیادی وابستگی خود را به گاز روسیه کم کرده است. تورم جهانی بدون افزایش شدید
