آن‌جا که«داشتن چشم» به «انباشتن خشم» بینجامد ، و هر «سویی را بنگری» و هر «آرزویی را بنگاری»، جز «بیداد حاکم» و «فساد متراکم» نبینی؛ آن جا که از هر «سوی جامعه»،«بوی فاجعه»می‌آید، انسان‌های «آگاه» دو «راه» ، «بیش» در «پیش» ندارند: یا خود را «همرنگ جامعه سازند» یا به «جنگ با فاجعه پردازند»! بیاییم