آن که «روزها رنجه» و «شب‌ها شکنجه» بیند، ولی در هر «روز و چاشتی» با خویش «در آشتی» باشد، زندگی اش «قابل تحمُّل» و «عامل تامُّل» است؛ ولی آن که با «خویش می‌لنگد» و با «دگراندیش می‌جنگد»، از «انسان می‌هراسد» و «انسانیّت را نمی‌شناسد»! آن که «خود را باخته»،«خدا را نشناخته» و آن که «خویش