ما در «هزارۀ سوم» در «ادارۀ مردم»، آن‌گونه که«بایسته» و «شایسته» است هنوز نتوانسته‌ایم «خرد را قدر بدانیم» و «بخرد را بر صدر بنشانیم». هنوز «لایه‌ای از آفات» و «سایه‌ای از خرافات»، «سیمای به‌کیشی» و «سمای نواندیشی» را پوشانده است. رشد یعنی «پویایی هوده‌نگری» و «رهایی از بیهوده‌گری». و نیز رهایی از «جیرهای تعصُّب» و

هر پگاه نو با یک نگاه نو گاهی یک«گزارش دروغ» به مانند «فروزش فروغ»، چنان بر «دل می‌نشیند» و در آنجا «منزل می‌گزیند»، که «خرد را خراب» و «بخرد را به خواب» فرومی‌برد! «نمای گوش» بدون «راهنمای هوش» ، و «باور بخرد» بدون «یاور خرد»، همۀ «دیده‌ها» و «شنیده‌ها» را «راست می‌انگارد» و «بی کم