استمرار سیاست‌های روزمره و اشتباه و اصرار بر آن، اقتصاد ایران را انعطاف‌ناپذیر و سخت کرده است. اقتصاد ایران نرم نیست، سیال نیست، همانند سنگ سخت شده است. به همین دلیل است که سیاست‌های اقتصادی، حتی اگر صحیح هم باشند، کم‌اثر هستند. مهم‌ترین اثر «سخت شدن» اقتصاد ایران، کوچک شدن آن است؛ چون اقتصاد
هر سال در انتهای سال و موسم بودجه، بحث میزان افزایش دستمزد در سال آتی دغدغه‌ای است که ذهن کارگر و کارفرما را به خود مشغول می‌کند. این دغدغه به‌ویژه در سال‌های اخیر که نرخ تورم فزاینده است و آستانه‌های جدیدی را ثبت کرده، بسیار جدی و مهم است. به استثنای سال گذشته که دستمزد
گفت: آقای ابراهیم رئیسى، رییس جمهور در سخنرانى روز ٢٢ بهمن از مثبت شدن تراز تجارى کشور سخن گفت، ولی بانک مرکزى در ٢٣ فروردین تراز تجارى کشور را منفی ۴.٧ میلیارد دلار اعلام کرد! گفتم: در چنین روز مبارکی آیا بیان آمار منفی توسُّط رئیس جمهور محترم برای مردم شعاردهنده ای که با هزار
هرچند مقامات دولت سیزدهم در طول هفته‌های گذشته بارها تاکید کرده‌اند که بودجه ۱۴۰۱ را بدون کسری اجرا کرده و در این زمینه نگرانی ندارند اما برآوردهایی که حتی از مجلس بیرون می‌آید نیز این نگرانی را به وجود می‌آورد که نه تنها کسری بودجه در اقتصاد ایران مدیریت نشده که حتی تحت تاثیر به
مرکز پژوهش‌های مجلس در یک گزارش تحلیلی به بررسی سیاست‌های حمایتی در بودجه سال آینده پرداخته است. بر اساس محاسبات این گزارش، سطح پوشش سیاست‌های حمایتی از کل هزینه‌های یک خانوار شهری حدود ۱۰درصد و برای یک خانوار روستایی حدود ۱۹درصد خواهد بود. این گزارش تاکید می‌کند که سیاست‌های بودجه سال آینده تنها معطوف به
گفت: کارکنان و کارمندان بالای سنّ ۶۰ سال را بازنشسته می کنند. به افراد بالای ۷۰ سال ها وام نمی دهند، ضامن هم نمی توانند بشوند، گواهی نامۀ رانندگی را هم به طور مشروط به آنان می دهند! گفتم: کار درستی می کنند. چون افراد سالمند توان فکری و جسمی خود را تا اندازه ای
