یکصد سال تلاش برای آزادی

در آغاز سال ۱۴۰۰،اگریک نظر سنجی از ایرانیان صورت میگرفت، بیشترین یا متداولترین آرزوهایشان کدام ها میبودند؟(بجزآن یکی که من معتقدم بی سرانجام ترین آرزوها و ازچاله درآمدن و به چاه فرو افتادن است)،متداولترین آرزوهای آنان اینگونه میبود: مسکن؛ اشتغال؛ درآمد بیشتر؛ توقف گرانی؛ مهاجرت وشاید آرزویی که جمع همه آنهاست: دمیدن کورسویی نورامید درانتهای تونل تاریک آینده کشور

اما هنوزیک آرزوی دیگرمانده که موضوع کار ماست.آرزویی که بیشترمطالبه اقشار و لایه های تحصیلکرده ترجامعه ایران امروز است :حاکمیت قانون.امری که تحقق آن منجربه باز شدن فضای سیاسی کشور،آزادی و دمکراسی میشد.میدانم که خیلی ها با من مخالفند و معتقدند آزادی اگر چه مطلوب است،اماخواسته یک اقلیت بسیار کوچکی از روشنفکران و فرهیختگان جامعه است که خیلی هم نه گرسنه هستند،نه مشکل بیکاری و اجاره خانه دارند،نه با فقردست بگریبانند، ونه در بیم ازدست دادن کاروکسب شان هستند.نفسشان ازجای گرم بلند میشود.

من نمیخواهم وارد این بحث بشوم که “نان مهم تر است یا آزادی؟” عمیقا معتقدم بدون آزادی و حاکمیت قانون نانی هم در کار نخواهد بود. وضع نان در جامعه خودمان مبین این واقعیت است که اتفاقا وقتی ازادی ضعیف باشد،نان هم تعریف چندانی ندارد.

آنان که الگوی چین را بعنوان “نان بدون آزادی”علی الدوام برسرم میکوبند،عجله نکنند.جدال نان و آزادی تا بهمین جا باعث شده تا هنک کنگ هفت میلیونی خواب راحت را ازچشمان چین یک میلیاردی برباید.بماند کشتار میدان تین آمین، محدودیت های گسترده نویسندگان،روشنفکران،فرهیختگان،کنترل فضای مجازی، سرکوب مسلمانان چینی….بیانگرآنست که “نان بدون آزادی”خیلی هم موفق نبوده.این را هم فراموش نکنیم که طبقه متوسط مدرن چین که دررحم جهش اقتصادی چند دهه گذشته آنکشورشکل گرفته هنوزمتولد نشده.

برگردیم به بحث خودمان. گفتیم خواسته عده ایی از ایرانیان در آغاز ۱۴۰۰،همان خواسته منورالفکران یکصد سال پیش است؛آزادی.درطول تمامی قرن چهاردهم،تلاش برای آزادی اگر نگفته باشیم اصلی ترین،دست کم یکی ازاصلی ترین خواسته های ایرانیان بوده.انقلاب مشروطه،نهضت ملی شدن نفت وانقلاب اسلامی نمونه بارزاین تلاشها بوده اند.
و پرسش اساسی آنست که پس چرا پس از یکصدسال تلاش برای آزادی، ما همچنان اندرخم یک کوچه ایم؟

خواننده معزز سلام ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر بالا در پایین صفحه ( ثبت دیدگاه) موجب امتنان است .

ع