کلان شهر ها و حاشیه نشینی

اقتصاددان :محمد ملکی کارشناس حفظ کاربری اراضی طی یادداشتی  در مورد حاشیه نشینی نوشت: کلانشهرهای ایران طی ۴ دهه گذشته توسعه های بی رویه و شکل گیری حاشیه نشینی های گسترده ای را در نواحی پیرامونشان شاهد بوده اند که متاسفانه قوانین و مقررات علیرغم اینکه میبایستی وجوه پایداری را تقویت و بازدارنده از تخریب میبودند به دلیل تناقضات درونی وجه پایداری در حاشیه قرار گرفته و بازدارندگی را بی اثر ساخته و بعضا تشدید کننده شده اند در ماده ۹۹ الحاقی به قانون شهرداری الزاماتی به شهرداری ها در خصوص حریم شهرها تکلیف شده است که شهرداری ها هنوز اندر خم پیچ و تاب این تکالیف بودند که قانون تاسیس شورایعالی ظهور و لذا مفاد مواد ۹۷ و ۹۸ قانون شهرداری را ملغی میکند از این سو سیاست های محدودیت های شهری قبل از سال ۸۴ عملا با سیاست حریم به معنای مرزهای خدمات شهری صورت گرفته که کارایی لازم را نداشتند منجر به توسعه های بی رویه و حاشیه نشینی پیرامون شهرها شد علیرغم تصویب قانون تعاریف محدوده و حریم سال ۱۳۸۴ و نکات مثبت این قانون که تاحدودی محدوده ها را تثبیت و بازتعریف کرد اما عملا با توقف رشد نشتی منجر به ایجاد انواع سکونتگاه های پیراشهری شد و با ایجاد بازتعاریف غیر فنی و کارشناسی شده توسط متولیان امر بدون در نظر گرفتن پرش های غورباقه ای از حریم به پشت حریم های مصوب غیر کارشناسی شده زمین های قابل کشت پیرامون شهرها را بلعیدند این درحالی است که با ایجاد این جهش ها به دلیل عدم وجود سیاست های مشخص و عدم برخورد به موقع ساخت و سازها در فواصل بین نواحی و فضاهای خالی گسترش یافته و بعد از مدتی به علت پرشدن فضاهای بین شهری و نواحی جدید اسپرال های شهری رخ و منجر به ایجاد نابرابری های اقتصادی و اجتماعی و گسترش کالبدی شهرها و ……شد آنچه که نباید میشد ……..