کدام مدل توسعه؛ کره جنوبی یا شمالی (بخش ۲)

گام دوم: نمای کلی اقتصادی-سیاسی و اجتماعی کره جنوبی؛دولت توسعه گرای کره جنوبی در سال ۱۹۶۱ با کودتای نظامی آرام ژنرال پارک بر سرکار آمد و تا ۱۹۷۹ معجزه اقتصادی کره را رقم زد و جانشینان او در فاصله سال‌های ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۹توسعه صنعتی در این کشور را تثبیت کردند.

سیاست‌های دولت توسعه‌گرای کره جنوبی برای توسعه صنعتی شامل تشویق و انگیزش صادرات، مزیت نسبی، سیاست‌های مالی، “افتتاح دفاتر بازرگانی در شهرهای مختلف جهان برای یافتن بازارهای جدید و نفوذ در آنها و انجام فعالیت‌های اتنوگرافی تجاری از طریق این دفاتر و انعکاس یافته‌ها به صاحبان صنایع برای الگوبرداری یا تولید براساس نیاز بازارهای جدید”، گسترش صنایع سنگین، مدیریت مجرب و متعهد، تربیت نیروی کار ماهر و باسواد، توسعه علوم و فن‌آوری، مقاومت در برابر بحران دهه ۱۹۸۰ و … بود.

از زمانی که نخستین برنامه پنج‌ساله کره جنوبی نوشته و اجرا شد. این برنامه یکی از پایه‌های مهم معجزهٔ رود هان بود. هدف از این برنامه، توسعهٔ اقتصاد کشور از طریق گسترش کشاورزی و صنایع تولید انرژی مثل زغال‌سنگ و نیروی برق، توسعهٔ صنایع پایه مثل کودهای شیمیایی، سیمان، پالایشگاه‌های نفت، آهن و فولاد، توسعهٔ سرمایه‌های بالاسری اجتماعی مثل جاده‌ها، راه‌آهن و بنادر، بهره‌برداری کامل از منابع کم بازده، افزایش اشتغال، حفاظت و بهره‌برداری از زمین، تشویق به صادرات به‌منظور بهبود تراز پرداخت‌ها و تشویق علم و فناوری بود. شعار تیمسار پارک مبنی بر «رفتار با کارمندان به‌مثابهٔ خانواده» باعث شد تا بهره‌وری نیروی کار کره جنوبی افزایش یابد و به موفقیت اقتصادی این کشور کمک کند.

کره جنوبی دستیابی به ساختاری سیاسی در درون دولت که در ان، زمینه مشارکت سیاسی افراد و گروه ها در عرصه قدرت فراهم امده است که سیاست گذاران، نمایندگان و تامین کنندگان منافع ملی باشند، زمینه نقد عملکرد انان و شفافیت و پاسخ گویی از ایشان برای کارهای شان یک اصل است. این پاسخگوتر شدن و شفاف‌تر شدن دولت در وضعیت اقتصادی کره در دو دهه بعد آثار مثبتی به‌جای گذاشت. دولت همچنین تلاش کرد تا به‌نوعی اصلاحات تن دهد و برنامه‌ها را شتاب دهد که شامل مقررات زدایی، آزادسازی و همچنین بازسازی نهادهای مالی، اصلاح بانکی، گسترش شفافیت در معاملات مالی و برخی موارد دیگر بود.

روند توسعه اقتصادی با گره خوردن به اصلاحات جدید و شفاف شدن بیش‌ازپیش در پیوند با دیگر وقایع اجتماعی، سیاسی و فرهنگی به‌سوی اصلاحات سیاسی هم رفت و در سال ۱۹۸۷ مردم این کشور در انتخاباتی آزاد شرکت کردند و از آن زمان به بعد آزادسازی اقتصادی نیز در این کشور شدت بیشتری به خود گرفت. در این دوران دخالت دولت در اقتصاد به‌شدت کاهش پیدا کرد و سیاست‌های مربوط به واردات و سرمایه‌گذاری خارجی بیش از گذشته جهانی شد تا رقابت افزایش پیدا کند.

میان قدرت مرکزی و توده های مردم از زبان ها، نژادهاو ائین های گوناگون همزیستی مسالمت امیز شکل گرفته است، حقوق اقلیت ها پذیرفته شده است، به کارگیری ابزارهای سرکوب تنها برای پاسداشت منافع ملی و نه گروهی و جناحی است. تلاش برای کاستن از نابرابری های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی از برنامه های حکومت است و حقوق و ازادی های شهروندی درچهارچوب قوانین پذیرفته شده است.

سامانه سیاسی در این کشور برپایه لیبرال دمکراسی تعریف شده است و قوای سه گانه مستقل هستند. علاوه بر این در سال های اخیر کره جنوبی هم رئیس جمهور منتخب خود و هم صاحبان کمپانی های بزرگ را بیش از پیش پاسخگو کرده، اقداماتی که حتی وقتی با دموکراسی های قدیمی تر در غرب مقایسه می شود نیز چشمگیر است.

دستاوردها فقط این نیست که کجا قرار دارید، بلکه این است که از کجا امده اید، طول سفر مهم است. و با این تعریف کره جنوبی به طور قطع موفق ترین کشور در دنیا است.
دلیل موفقیت کره جنوبی اتخاذ انواع درست سیاست هایی است که بانک جهانی یک بار ان را به عنوان پیشتیبانی بنیادین برای بازارها و تجارت و سرمایه گذاری کلان در اموزش و زیر ساخت ها معرفی کرد.

کره جنوبی کشوری است که با حاکمیت قانون، حالا پس از اجرای ۵ دهه سیاست توسعه‌گرایانه از کشوری فقیر به اقتصادی نوظهور تبدیل شده است، سالانه حدود ۶۰۵ میلیارد دلار صادرات دارد و در صنایع‌ های تک و پیشرفته نیز حرف زیادی برای گرفتن دارد. تاریخ سیاستگذاری برای توسعه مبتنی بر صنعت و فناوری در کره نشان می‌دهد این کشور در سه مرحله اصلی، مسیر توسعه خود را طی کرده است. مرحله جهش بین سال‌های ۱۹۶۲ تا ۱۹۷۳، مرحله پیشبرد صنایع سنگین و شیمیایی بین ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۹ و مرحله ازادسازی پس از سال ۱۹۷۹ رخ داده است. مرور تجربیات کره جنوبی نشان داد انتخاب بخش های خاص و رائه کمک به انها ازسوی دولت سبب شد صادرات در این مرحله با رشد سریع روبه روبرو شود.

در این میان توجه ویژه به بهره‌وری و همچنین مسئولیت‌پذیری نیروی کار نیز در رسیدن به این وضعیت بسیار موثر بوده است. اگر ظرفیت بنگاهی کمتر از حداقل بهینه مورد انتظار بود، دولت با اعمال سیاست‌هایی بنگاه‌های مذکور را به سمت ادغام و مقیاس بهینه تولید و و بهره وری بیشترسوق می‌داد. ادغام دو تولید‌کننده خودرو در سال ۱۹۶۵، پنج تولید‌کننده پی‌وی‌سی در سال ۱۹۶۹ و ادغام‌های دیگری از این دست در دهه هشتاد میلادی درحوزه تولید کشتی، کود و صنایع ساختمانی فعال نمونه‌ای از سیاست‌های اجرای شده موفق دولت‌ها در این حوزه بوده است.

مرحله دوم توسعه در کره جنوبی با پیشبرد صنایع سنگین همراه بود. سیاست دولت در این دوره حمایت از شش بخش راهبردی شامل فولاد، فلزات غیراهنی، کشتی سازی، ماشین‌الات، الکترونیک و صنایع شیمیایی بود.دولت کره جنوبی برای ترغیب سرمایه‌گذاران بخش خصوصی و پشتیبانی از این بخش‌ها تمهیداتی اگاهانه برگزید و علاوه بر اعطای وام‌های سیاستگذاری شده نسبت به اعطای تسهیلات صادراتی با نرخ بهره ترجیحی اقدام می کرد و صندوق‌هایی را برای حمایت از صادرکنندگان راه‌اندازی کرد و معافیت‌های تعرفه‌ای و تخفیفی بابت واردات کالای سرمایه‌ای و… نیز پیش‌بینی کرد.

مرحله سوم نیز با توجه خاص به صنایع پیشرفته و یافتن بازارهای صادراتی مهم همراه بوده است. در این دوره بنگاه‌های بزرگ صنعتی در کره شکل گرفتند که در واقع مجتمع‌های صنعتی و خدماتی محسوب می شوند.

دولت با تعیین شرایط برای ورود به یک صنعت و حتی صادرات کالا تعداد بنگاه‌ها را محدود کرد به عنوان مثال بنگاه‌هایی می‌توانند کالا به خارج صادر کنند که بتوانند حجم صادرات‌شان را بالاتر از ۱۰۰ میلیون دلار نگه دارند. این محدودیت‌ها موثر واقع شد.

کشور کره جنوبی با رشد چشمگیر توسعه اقتصادی از دومین کشور فقیر جهان در سال ۱۹۴۵ به دهمین اقتصاد جهان در سال های ۲۰۲۰-۲۰۱۹ تبدیل شد. بررسی‌ها نشان می دهد دولت کره جنوبی از دو طریق توسعه در این کشور را ممکن کرد. اول از طریق اتخاذ سیاست‌های کلان اقتصادی با هدف تاثیرگذاری بر محیط عمومی فعالیت‌های صنعتی و دوم از طریق مجموعه‌ای از سیاست‌هایی که مستقیما توسعه برخی صنایع خاص را امکان پذیر می‌کرد.

دولت سرمایه‌گذاری های کلانی را در بخش‌های زیربنایی مانند جاده‌ها، بزرگراه‌ها، برق، اب، سد‌سازی و حمل و نقل عمومی کرده است. از این منظر می‌توان میان کره جنوبی و همسایه‌اش چین شباهت‌هایی را یافت چرا که چین نیز در بخش‌های زیربنایی و حمل و نقل سرمایه‌گذاری‌های سنگینی کرد تا امکان فعالیت برای سایر بخش‌ها را به وجود بیاورد.

کره‌ای‌ها الگوی توسعه خود را از ژاپن وام گرفته‌اند؛ کره‌ای ها نیز مانند ژاپنی ها توجه ویژه‌ای به نسل جوان و اموزش و پرورش نشان می‌دهند. در حالی که هنوز کیفیت کالاهای کره‌ای در سه دهه قبل بالا نبود، کره‌ای‌ها در مدارس خود تاکید ویژه‌ای بر مصرف کالاهای کره‌ای داشتند. خائن خواندن مصرف‌کنندگان کالاهای غیر کره‌ای برای افزایش تقاضای داخلی از جمله اقداماتی است که از سوی دولت دنبال می‌شد.

راهبرد مهم سال ۱۹۶۰ که در ان زمان کره از فقر منابع طبیعی، پس انداز واندک و بازار کوچک داخلی رنج می برد، سبب شد تا رشد اقتصادی در سایهٔ صادرات کالاهایی که متکی به نیروی کار ارزان بودند و این کشور در تولید آن‌ها مزیت نسبی داشت رشد یابد. ابتکار عمل دولت نقش اساسی در این فرایند داشت زیرا با تشویق صنعتگران به صادرات باعث شد تا شرکت‌های کره‌ای انگیزهٔ لازم برای به‌کارگیری فناوری‌های نوین را به‌دست آورند و بهره‌وری تولیدی خود را افزایش دهند تا بتوانند در بازار جهانی به رقابت با حریفان مقتدر بپردازند.

در این دوران کارخانه‌های کره‌ای می‌توانستند با رعایت آیین‌نامه‌ها و خواسته‌های دولت از جوایز و امتیازات یارانه‌ای و سرمایه‌ای برخوردار شوند و بدین ترتیب می‌توانستند در بازارهای جهانی با سایرین رقابت کنند. همچنین ورود سرمایهٔ خارجی به کره جنوبی به‌شدت موردحمایت دولت قرار می‌گرفت تا بدین شیوه کمبود پس‌انداز در کشور جبران شود. در زیر سایه این سیاست‌ها دیری نپایید که شیب صادرات کره‌ای ها بیشتر و بیشتر شد.

همچنین کره به استراتژی «برونگرایی» صنعتی در راستای «پیشبرد صادرات» روی آورد، به این معنا که تصمیم گرفت نیروی کار ارزان‌قیمت کشور را در خدمت تولید انبوه کالا به‌ویژه لباس و صدور آنها به بازارهای جهان به‌کار بگیرد.لباس‌های تولید کره از توان رقابتی بالایی برخوردار بودند. با استفاده از ارز حاصل از صدور لباس، کره‌ای ها دستگاه‌های نساجی وارد کردند و بعد به تولید کالاهای دیگری چون کفش و اسباب‌بازی و لوازم ورزشی پرداختند و این تولید انبوه را روانه بازارهای جهان کردند. طولی نکشید که استراتژی برون گرایانه کره به نتایج مطلوب دست یافت. و راه گسترش ان به دیگر عرصه ها باز شد.

همچنین کره جنوبی به استراتژی «برونگرایی» صنعتی در راستای «پیشبرد صادرات» روی آورد، به این معنا که تصمیم گرفت نیروی کار ارزان‌قیمت کشور را در خدمت تولید انبوه کالا به‌ویژه لباس و صدور آنها به بازارهای جهان به‌ویژه آمریکا و اروپا به‌کار بگیرد.لباس‌های تولید کره از توان رقابتی بالایی برخوردار بودند. با استفاده از ارز حاصل از صدور لباس، کره‌ای ها دستگاه‌های نساجی وارد کردند و بعد به تولید کالاهای دیگری چون کفش و اسباب‌بازی و لوازم ورزشی پرداختند و این تولید انبوه را روانه بازارهای جهان کردند.

طولی نکشید که استراتژی برونگرایانه کره جنوبی به نتایج مطلوب دست‌یافت و راه برای گسترش آن به عرصه‌های دیگری چون فولاد و کشتی‌سازی و خودروسازی و بعد وسایل الکتریک و الکترونیک فراهم آمد، آن‌هم با کالاهایی که کیفیت آنها سال‌به‌سال بهتر و بهتر می‌شود.

بررسی‌ها نشان می‌دهد از همین زمان به بعد بود که سیاست‌ها، قوانین و مقررات مهیا‌کننده انگیزه‌های صحیح، قادرند کشوری را با کشاندن به مسیر مناسب، ظرف چند دهه به توسعه برسانند. کار ویژه کره‌ای‌ها اما تنها وضع قوانین توسعه‌گرا نبود. همزمان با تدوین قوانین توسعه‌گرا، نهضت مقررات‌زدایی را نیز در دستور کار قرار دادند؛ مقرراتی که با توسعه ضدیت داشتند در این مسیر لغو می شدند. با استفاده از مقررات تجویزی توصیه‌های سیاستی برای تحول فناورانه در برخی صنایع را به شیوه منظم و ادواری ارائه کرد و با حذف برخی مقررات زائد یا تدوین مقرراتی برای ازادسازی، به عدم دخالت نسبی در برخی حوزه‌ها روی اورد.

کره جنوبی دومین رشد سریع اقتصادی دنیا در ۵ دهه اخیر را دارا می‌باشد. از سال ۱۹۶۳ و فقط ظرف مدت ۵۰ سال، درامد سرانه بر حسب قدرت خرید، چیزی نزدیک به ۱۴ برابر افزایش یافت. دست یافتن به نتیجه‌ای مشابه برای بریتانیا بیش از دو سده (بین اواخر سدهٔ هجدهم و زمان حاضر) و برای امریکا در حدود یک و نیم سده (از سده ۱۸۶۰ تا کنون) زمان برد. این پیشرفت اقتصادی انها را معجزه هم نامیدند.

امروزه اقتصاد موفق کره جنوبی الگویی برای بسیاری از کشورهای در حال توسعه است. کره جنوبی اکنون دارای اقتصاد توسعه‌یافته چندین هزار میلیارد دلاری است و یکی از اعضای سازمان همکاری اقتصادی و توسعه (OECD) می‌باشد و توسط بانک جهانی جزو اقتصادهای دارای درامد زیاد، و از دیدگاه صندوق بین‌المللی پول به‌عنوان یکی از اقتصادهای پیشرفته طبقه‌بندی شده‌است.

همچنین سئول، پایتخت این کشور، یکی از ده شهر برجسته اقتصادی و مالی جهان است. کره جنوبی علی‌رغم کمبود منابع طبیعی و دارا بودن کمترین مساحت در میان کشورهای گروه ۲۰، یکی از اقتصادهای نیرومند دنیا تلقی می‌شود. اقتصاد کره جنوبی، سومین اقتصاد بزرگ اسیا و دهمین در دنیاست.

همانند المان غربی و ژاپن، صنعتی‌سازی سریع از دهه ۱۹۶۰، کره جنوبی را به یکی از بزرگترین کشورهای صادرکننده در جهان تبدیل کرد. این کشور، هفتمین شریک بزرگ تجاری امریکاست. کره جنوبی دومین میزان ذخایر ارزی را در میان کشورهای توسعه‌یافته و همچنین ششمین ذخایر ارزهای خارجی را در جهان داراست.

با وجود دارا بودن وضعیت توسعه‌یافته، کره جنوبی حرکت خود را به سوی رشد اقتصادی سریع، همراه با بیشترین میزان تولید ناخالص ملی، صادرات و تولیدات صنعتی در جهان توسعه‌یافته ادامه می‌دهد.

کره جنوبی همانند بسیاری دیگر از همسایه‌های اسیایی خود، متحمل بحران اقتصادی سال ۱۹۹۷ اسیا شد؛ لیک این کشور قادر گشت که دوباره برخیزد و پس از یک ترمیم سریع به رشد خود به سوی تبدیل شدن به یکی از قدرت‌های عمده اقتصادی جهان ادامه دهد.

طی یک دهه اخیر هم اقتصاد کره جنوبی با حفظ دستاوردهای پیشین اقتصاد این کشور در کنار گسترش و تعمیق بازارهای صادراتی و یافتن بازارهای جدید در کنار افزایش نرخ سرمایه‌گذاری در حوزه‌های همچون خدمات و توریسم در کنار حفظ روند رو به رشد سرمایه‌گذاری در حوزه‌های اقتصادی فعال‌تر از حوزه‌های نام‌برده شده، توانسته سال‌به‌سال نرخ رشد تولید ناخالص داخلی خود را بی‌افزاید.

کشور چشم بادامی‌های جنوبی همچنین تلاش کرده در طول این یک دهه در مسیر هرچه آسان‌تر کردن کسب‌وکار و رقابت پذیری گام بردارد موضوعی که نتیجه آن تنها در همین یک دهه و از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۲۰ منجر به صعود رتبه(Ease of doing business)
سهولت کسب‌وکار پنجم جهان شد و رشد سرمایه‌گذاری خارجی را بیش از همیشه در پی داشت.

تفاوت مدل‌های اقتصادی در دو کره را که رهبران این کشورها برگزیدند می‌توان در عملکرد اقتصادی آنها مشاهده کرد که کره شمالی با انتخاب رویکرد خودکفایی و انزوای اقتصادی و نهادها و سیاست‌های کمونیستی کمترین نرخ رشد اقتصادی در جهان را تجربه کرد درحالی‌که کره جنوبی با مدل توسعه صادرات به موفقیت‌های خیره‌کننده رسید. اتفاقی که می‌توان در شکلی دیگر میان کره جنوبی و ایران مشابهت‌سازی کرد.

استراتژی معجزه اقتصادی این کشور مبتنی بر سرمایه‌گذاری در منابع انسانی این کشور بوده است که منجر به شکل‌گیری اقتصاد مبتنی بر صادرات شده و توسعه این کشور را رقم‌زده است. باز بودن اقتصاد کره جنوبی از ویژگی‌هایی است که می‌تواند همواره به اقتصاد این کشور کمک کند.

کره جنوبی همیشه از قراردادهای تجارت آزاد دفاع کرده و در اقتصاد این کشور به‌جز بخش کشاورزی که با سیاست‌های حمایت گرایانه موردتوجه قرار می‌گیرند بقیه بخش‌ها مجبور به رقابت با رقبای خارجی هستند، پدیده‌ای که باعث پیشرفت بسیاری از صنایع کره‌ای از خودروسازی گرفته تا صنایع الکترونیک شده است.

کره جنوبی در این ۵۰ سال به‌تدریج و به شکل هدفمند از نردبان خلق ارزش‌افزوده بالا رفت و از اقتصاد تولیدکننده محصولات ساده کاربر به یک اقتصاد سرمایه‌بر و نهایتاً دانش‌بنیان با محصولات پیچیده رسید.

اگر بخواهیم از تجربه توسعه کره جنوبی استفاده کرده و درس بگیریم باید گفت حضور و ادغام فعالانه و نه منفعلانه در اقتصاد جهانی، ازادی اقتصادی، ثبات اقتصاد کلان، نرخ بالای پس‌انداز و سرمایه‌گذاری، واگذاری تدریجی تخصیص اصلی منابع به اقتصاد بازار و از همه مهم‌تر داشتن یک دولت کارآمد و شایسته از ویژگی‌های اصلی بوده‌اند.

حال باید منصفانه به راه طی شده آنها و الگوی در پیش‌گرفته شده‌شان بنگریم و به راهی که ما در کشورمان طی کرده‌ایم تا به پاسخ چرایی پیشرو بودن اقتصاد چشم‌بادامی‌ها و بازماندن اقتصاد ایران‌زمین پی ببریم.

درنهایت اینکه اگر دولتمردانی داشته باشیم که دیدگاه توسعه محور نداشته باشند و موردحمایت حاکمیت قرار نگیرند توسعه ای شکل نخواهد گرفت. انتخاب مدل صحیح از عوامل مهم رسیدن به توسعه پایدار است. بخشی از پاسخ به وجود رهبرانی برمی‌گردد که درک و فهم و توانایی انتخاب مدل اقتصادی مناسب را داشته باشند. در اینجا نقش رهبران بسیار اهمیت می‌یابد که گروه‌های ذی‌نفع و کسانی را که در قدرت سهیم هستند متقاعد سازند از این مدل اقتصادی خاص پیروی کنند.

در ادبیات توسعه، این یک اصل بدیهی است توسعه امری خطی نیست و مسیر توسعه کشورها تفاوت‌های اساسی دارد پس بنابراین در الگوبرداری از کشورها باید از تک بعدی نگری و برجسته‌سازی یک وضعیت بدون نشان دادن سایر وضعیت‌ها و زمینه‌های موثر به شدت پرهیز شده و متغیرهای اصلی و زمینه‌ای موثر بر روند توسعه به صورت همه جانبه مورد نظر قرار گیرند.

جمع بندی:
۱- حجم اقتصاد کره جنوبی دهمین دهمین کشور جهان در( Gross Domestic Product ) تولیدناخالص داخلی می باشد.

۲- شاخص رشد اقتصادی (Economic Growth Index) در نیم قرن اخیر اقتصاد کره جنوبی بطور میانگین ۶% رشد را تجربه کرده است لیک کره شمالی رشد منفی داشته است. کره جنوبی هم اکنون بواسطه شرکت های چندملیتی با فناوری پیشرفته، مانند سامسونگ، هیوندای، کیا و ال جی هفتمین صادر کننده بزرگ جهان است و در تولید کشتی و کفش مقام اول جهان را دارد و یکی از صادرکنندگان عمده لوازم الکترونیک، کالاهای بیوتکنولوژی، ربات، فولاد، فراورده های پتروشیمی و اسباب بازی جهان است، لیک کره شمالی….

۳- شاخص نرخ تورم (Inflation Rate Index) کره جنوبی ۱% درصد است اما اطلاعات دقیقی از نرخ تورم کره شمالی در دسترس نیست.

۴- شاخص نرخ بیکاری (Unemployment Rate Index) کره جنوبی با داشتن ۳٫۷ درصد و کره شمالی با داشتن ۲۵٫۶ درصد تفاوت فاحش با هم دارند.

۵- شاخص ازادی اقتصادی
(Economic Freedom Index)
کره جنوبی (۲۰۲۰) در رتبه ۲۲ و کره شمالی در رده ۱۸۰ جهان است.

۶- شاخص ادراک فساد که بین صفر تا صد ارزیابی می شود
(Corruption Perceptions Index)

شاخص کره جنوبی ۵۶ می باشد که در رده ۵۲ جهان است لیک شاخص کره شمالی ۸ می باشد که در رتبه ۱۶۷ جهان می باشد.

۷- شاخص توسعه انسانی
(Human development index)
کره جنوبی رتبه ۱۵ جهانی است و امید به
زندگی به ۸۲ درصد رسیده است. از کره شمالی اطلاعاتی در دسترس نیست.

۸- شاخص زیر خط فقر کره جنوبی ۱۵% و کره شمالی ۵۰% می باشد.
(Population below poverty line index)

۹- شاخص دموکراسی (Democracy Index) سال (۲۰۲۰)کره جنوبی بیستم و کره شمالی ۱۶۷ کشور جهان است.

۱۰- شاخص تولیدناخالص داخلی(GDP) سال (۲۰۲۰) کره جنوبی ۲۱۳۴ میلیارد دلار و کره شمالی ۴۰ میلیارد دلار، یعنی ۵۰ برابر کمتر از کره جنوبی است.

۱۱-شاخص نواوری (Inovation Index) که شامل تحقیق و توسعه، تولید با ارزش افزوده بالا، هیات های پژوهشی، اموزش عالی، موسسات با فناوری بالا می باشد. که اطلاعات کشورها در سال ۲۰۲۰ از منابع صندوق بین المللی پول، بانک جهانی، سازمان جهانی مالکیت معنوی، یونسکو، سازمان همکاری های اقتصادی و توسعه..جمع اوری شده است. کره جنوبی با کسب امتیاز ۹۶٫۳۰ در شاخص اهمیت و توسعه و تحقیق در صدر کشورهای جهان قرار گرفت.

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع