نسلی بدون خاطرات و با آرزوهای غیرممکن

داش فرید صلواتی
داش فرید هشت ساله بود که انقلاب شد، حال که از آن زمان چهل و اندی سال میگذرد وقتی به مخالفین و اپوزوسیون حکومت آن دوران می نگرم متوجه می شوم بسیاری از آن افراد با آنکه دیدگاه های متفاوتی در بین روشنفکران، روحانی ها، غربزدگان، کمونیستها و لائیک ها بودند، با اینکه هدف مبارزاتی آنها بر روی احساس پایه ریزی شده بود ولی بسیار آرام و با سواد بودند.در راه هدف خود بسیار مطالعه کرده و حرف برای گفتن داشتند.

اگر قرار بود رژیم های دنیا در مسابقه ایی به اپوزسیون و مخالفین خود افتخار کنند، بی بروبرگرد رژیم سابق میتوانست به مخالفین خود بنازد. بزرگانی چون دکتر شریعتی ، مرحوم بازرگان ، آیت الله طالقانی ، آیت الله منتظری، دکتر بهشتی ، احمد شاملو ، خسرو گلسرخی ، کیانوری و …..

در همان ابتدای بعد از انقلاب، کشور اپوزسیون های جدیدی پیدا کرد که تا حدودی با منطق و گفتگو آشنایی داشتند و اگر مسئولین ما در همان ابتدای انقلاب، فرهنگ گفتگو را نهادینه میکردند حال دچار اینهمه هرج و مرج در جامعه نبودیم.

در این سالهای اخیر وقتی به اپوزوسیون و مخالفین کشور می نگرم، نگرانی سراپای وجودم را می گیرد.گویا مسئولین این کشور خواب هستند یا خود را به خواب زده اند.

متوجه نیستند مخالفین و اپوزوسیونهایی که از این نسل به وجود آمده، پایبند هیچ منطق و گفتگویی نیست.هیچ واهمه ایی از هیچ چیزی ندارد.نه از مرگ می ترسد، نه هدف مشخصی دارد و نه معتقد به دینی است.تنها کمی اعتماد به نفس کاذب همراه با خرده اطلاعات مختصر از فضای مجازی.بی انگیزه به تاریخ و هویت.

نسل ما وقتی دستمان به جایی بند نمود، سراغ آرزوهایمان می رفتیم. آرزوهایمان که محال شد غرق در خاطراتمان شدیم.این نسل هیچ کدام این موارد را ندارد.

در این سالها متولیان امر آنچنان بلا به سر این نسل اوردند که اینها را پاک از خوب بودن خسته شان کرده اند و یا بهتر بگویم چیزی از خوب بودن نمی دانند.

در این سالها خیلی راهپیمایی و تجمع بر علیه مسئولین این مملکت دیده بودم، ولی تجمع اخیر دانش اموزان مخالف امتحان حضوری در کشور نگرانم کرد. وقتی دیدم در شهر یزد نیروها به دانش آموزان حمله کرده و دانش اموزان بدون هیچ ترسی به اعتراض شان ادامه میدهند بدان معناست که اینها با مخالفینی که روزگاری با منطق و گفتگو آشنا بودند فرق دارند.

فرهنگ اهانت، اهانت به ارمغان می آورد.این نسل چیزی برای از دست دادن ندارد.

همه خوب میدانیم این مخالفت با امتحان حضوری بهانه ایی بیش نیست. مسئولین کم کم باید به این درک برسند که اگر قرار بود چوب و چماق و زندان برای مخالفین به نتیجه برسد اینهمه اعتراض را شاهد نبودیم، باید با این مخالفین، مهربان و فروتن بود.

باید درک کرد که این اعتراض های جوانان با اعتراض بازنشستگان و معلمین که با طمانینه اعتراض می کنند فرق دارد.

دفن این نسل به معنای نابودی آنها نیست بلکه تبدیل شدن به بذر است .