مسئله ی اثرات فقدان پذیرش وحدت در عین کثرت در جامعه لر

ابوالفضل بابادی شوراب

در باب چگونگی و چرایی وحدت و اتحاد لرها، نظریات متفاوت و گاه متناقضی وجود دارد.

مثلا اینکه برخی افراد و گروه های سیاسی ورشکسته قوم مان،‌ همگرایی و اتحاد لر را برای منافع شخصی، حزبی و سیاسی خود می خواهند و طلبکارانه می پرسند چرا حول آنها و تفکرات کهنه شان، لرها جمع نمی شوند و در رویدادهای سیاسی، در سمت منفعت آنها نمی ایستند! بهرحال این هم نوعی اتحاد است، اتحاد همه برای یکی که آیا آن یکی دغدغه همه را دارد، حداقل عملکردهای گذشته افراد چنین نشان نمی دهد.

در واقع اینان یگانگی لر را در مناسبت ها، رویدادها و انتخابات ها و آن هم در جهت نیل به منافع شخصی، دسته ای و گروهی خود می خواهند و شاید در زمان های دیگر، اتحاد لرها برای شان چالش برانگیز و زیان آور هم باشد.

همچنین اینان تکثر اندیشه و دیدگاه در لر را به رسمیت نمی شناسند و با شعارهای کور و احساسی قومی، تنها می خواهند سبد خود را از منافع شخصی پر کنند و اصولا اتحادی که از آن دم می زنند، در واقعیت امر، اتحاد نیست، بلکه به بردگی کشیدن و به گروگان گرفتن جامعه لر و آینده اش برای حصول به خواسته های غیرمنطقی خودشان است.

نکات بالا برای آن بیان شد که بدانیم اتحاد برای لرها و هر جامعه انسانی دیگری که می خواهد در دنیای پیچیده امروز، حرفی برای گفتن داشته باشد و به حیات فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی خود ادامه دهد ضروری است، البته اتحادی که تکثر و تنوع جنسیتی، فرهنگی، زبانی، جغرافیایی، طایفه ای، تفکری و اندیشه ای اعضایش به رسمیت شناخته شود.

اما بعد از آن باید پرسید چگونه اتحادی برای فرد فرد لرها سودمند خواهد بود؟(چرا که این تک تک افراد، لر را تشکیل می دهند)و چرا در بحران ها و چالش های ملی قومی، ما خود را تنها مسجدسلیمانی، یاسوجی، خرم آبادی، ایذه ای، بروجردی، ملایری، لردگانی، گچسارانی، گناوه ای و…یا بهمئی، بختیاری، بویراحمدی، لیراوی، لک، ثلاثی، بالاگریوه و….معرفی می کنیم و عناوین جغرافیایی و قبیله ایی زیرمجموعه ی لر از خود لر پررنگ تر می شوند و یا اصولا هویت لری اشخاص در این رویدادها به فراموشی سپرده می شود؟

چرا در عین پذیرش تفاوت های قبیله ای_جغرافیایی در لر، از ظرفیت چند میلیون نفری لر، برای ارتقاء محصولات، برندها، اشخاص واقعی و قهرمانان راستین جامعه خود و برندسازی از آنها قدم بر نمی داریم؟

چرا هویت ما را دیگران برای مان تعریف کنند و آن را هم بر ما تحمیل؟ آن هم هویتی تکه تکه و قطعه قطعه شده؟

چرا ما جهان را مجبور نکنیم با هویت واقعی ای که خودمان آن را می پسندیم، خودمان را تعریف کند؟ هویتی که سابقه ای چند قرنی دارد و لر را با همه اجزایش، گستردگی هایش، تنوعاتش و سابقه تمدنی اش در ایران بزرگ تمدنی تعریف می کند و نه با بخش بخش کردن، که منجر به انزوا و بی تاثیری ما در مسائل ملی و جهانی می شود!