قربانی خشونت  مسلحانه

روز ۲۴ مه، در اثر یک حادثه تیراندازی در مدرسه ابتدایی راب شهر یوالد ایالت تگزاس آمریکا رخ داد و بیش از ۲۰ نفر از جمله حداقل ۱۹ کودک کشته شدند. این یک تراژدی غم‌انگیز و تکان‌دهنده است که در آن کودکان شاد و سرزنده‎ کشته شدند؛ کودکانی که امید خانواده‌هایشان بودند و می‌توانستند آینده‌ای روشن داشته باشند اما اکنون قربانی خشونت  مسلحانه شده‌اند و این حقیقت تکان‌دهنده هنوز هم برای برخی از سیاستمداران آمریکایی عادی است.

این تیراندازی‌ها جهان را در شوک فرو برده و مردم آمریکا را ناامید کرده‌اند. خشونت مسلحانه مدت‌هاست که تبدیل به طاعون و بیماری لاعلاج آمریکا شده است. بر اساس گزارشی که اخیرا توسط وزارت دادگستری ایالات متحده منتشر شد، از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۰، اسلحه‌سازان ایالات متحده در مجموع بیش از ۱۳۹ میلیون اسلحه برای بازار غیرنظامی تولید کرده‌اند و تنها در سال ۲۰۲۰ میلادی ۱۱٫۳ میلیون اسلحه به بازار عرضه شد. در ظاهر، کنترل اسلحه در ایالات متحده دشوار است، زیرا متمم دوم قانون اساسی در مورد مالکیت اسلحه شهروندان را به سختی می‌توان اصلاح کرد. در واقع، این موضوع با بسیاری از مسائل مانند جنگ احزاب سیاسی، گروه های ذینفع و نژادپرستی در ایالات متحده مرتبط است؛ به ویژه، سیاست آمریکا در خدمت انتخابات و پول است و این عناصر موجب دشوار شدن کنترل اسلحه در آمریکا می شود.

انجمن ملی اسلحه ایالات متحده به عنوان بزرگترین سازمان حامی آزادی داشتن سلاح و یک گروه ذینفع قدرتمند در آمریکا، حداقل ۵ میلیون عضو و مقدار زیادی سرمایه دارد و تأثیر زیادی در انتخابات ریاست جمهوری و انتخابات کنگره دارد. این مجموعه نظامی و صنعتی متشکل از «سیاستمداران و تولید کنندگان اسلحه» نفوذ عمیقی بر سیاست و افکار عمومی ایالات متحده دارد و به همین دلیل است که تیراندازی های مکرر در ایالات متحده هرگز نمی تواند سیاستمدارانی که خود را به خواب زده‎اند را بیدار کند.

دو قطبی شدن سیاسی و ایجاد شکاف در جامعه نیز از جمله دیگر دلایل مهم شیوع خشونت مسلحانه در آمریکا هستند. دلیل اصلی همه اینها را نیز باید ناشی از بی توجهی سیاستمداران آمریکایی به حق زندگی و ارزش جان مردم دانست. برای سیاستمداران آمریکایی، از دست رفتن جان میلیون‌ها نفر در همه‌گیری کرونا موضوع مهمی نیست و خون‌هاییکه در تیراندازی بر زمین می‎ریزد نیز اهمیت چندانی ندارد، فقط منفعت سیاسی و سلطه آمریکا است که برای آنان اهمیت دارد.

هیچکس نمی داند چند نفر دیگر باید قربانی شوند تا وجدان سیاستمداران آمریکایی بیدار شود. وقتی آنها نسبت به اساسی ترین حق بشری و ارزش جان مردم خود بی توجه هستند،  چگونه جهان می تواند باور کند که واقعاً به حقوق بشر کشورهای دیگر اهمیت می دهند؟ صدای شلیک این گلوله‌ها نقاب “حقوق بشر آمریکایی” را نیز در هم شکسته است.

ز