قدردان قدمهای آرامش بخش مادران باشیم

اقتصاددان: براى اینکه خانه اى، خانه باشد باید کسى مدام در آن راه برود. باید یکى باشد که ظرف هاى کثیف را بگذارد توى سینک.
تمیزها را بچیند سر جایش. تخت ها را مرتب کند.
میوه ها را بشوید.
به گلدان ها آب بدهد. ملافه ها را عوض کند.
لباس ها را مرتب کند.
به ناهار فردا و شام شب فکر کند.
جارو بزند و گردگیرى کند.

براى اینکه خانه، خانه باشد
یک عالمه قدم هاى خاموش از تراس تا آشپزخانه،
از آشپزخانه تا اتاق خواب،
از اتاق خواب تا حمام،
از حمام تا دم در بارها و بارها باید تکرار شود.

تازه آن موقع می شود نشست و خیره شد
به خانه اى که آرام و در صلح به نظر مى رسد.

انگار نه انگار که براى رسیدن به این ثبات و سکون
کسى ساعت ها راه رفته و به هیچ جا نرسیده.
آرامش و ثبات جایزه ى کسى است که راه می رود.

بقیه اما فکر می کنند خانه خود به خود اداره می شود.
فکر می کنند داشتن غذایى آماده روى میز و یخچال و فریزرى پر، طبیعى و عادى است.
تا وقتى که خود خانه اى داشته باشند و بفهمند که معجزه اى اتفاق نمى افتد مگر با راه رفتن.

آرام … ممتد و بى پایان از این طرف به آن طرف
و براى ساعت هاى متمادى این همه راه رفتن
فقط براى اینکه خانه همین سکون را حفظ کند.
این همه راه رفتن، فقط براى حفظ یک سکون.

یک نفر باید عاشقانه در خانه راه برود
و الا راه رفتن از هر کسی بر می آید …

قدردان این قدم ها باشیم.
❤ ❤❤❤
تقدیم به تمام مادران و خانم ها که با قدمهایشان آرامش می آفرینند و مقصدی در چشم اندازشان نیست !

/پ