علی لندی قهرمان آتش

هو الباقی

از شمار دو چشم یک تن کم
وز شمار خرد هزاران بیش

مهر آمد و علی لندی مهربان به مهر رسید و او اول و آخر مهر بود. همان که ۱۵ بهار بیشتر ندیده بود.
علی لندی هنگامی که صدای فریاد و استمداد پیرزن و دخترش را می شنود که در آتش گرفتار شده اند سیاوش وار به میان آتش زد و به تنها چیزی که نیندیشید جان خودش بود. این اولین فرزند سرزمین کهن آنزان نبود که جان خود را فدای نجات دیگری کرده است و این داستان فداکاری و ایثار گویا با تمدن دیرینه ایران زمین و قوم بختیاری که آوازه دیگرخواهی و مهربانی اش پهنه جان را گرفته است، عجین و در هم تنیده است. مهر آمد اما همشاگردیان علی لندی او را امسال در کلاس نخواهند دید چرا که او اکنون در اوج آسمان ها و در جوار شهدای ایذه است. نمی توانم اوج غم و اندوه و اشک های خود را از محضر آقای داود لندی عزیزم پنهان کنم اما به آداود افتخار می کنم که چنین فرزندی را تربیت نموده و به مادر قهرمان پرور علی هم این عروج جاودانه را تسلیت می گویم و به او بابت پرورش نماد ایثار تهنیت عرض می نمایم.
هرگز نمی توانم باور کنم این نوجوان معصوم به جنگ آتش برود و مظلومانه در بین آتش خود را سپر بلای همشهریان و همتبارانش کند و به استمداد مادر شهید سرافراز ابراهیم عزیزی لبیک بگوید و معصومانه طعمه آتش شود.
درود و رحمت بر او باد.
تسلیت به ایران و تبریک به جامعه بختیاری ها که هر کجا که می نگرم چیزی جز عاطفه و مهربانی و گذشت از این سرزمین نمی یابم.
علی جان رفتی ولی نامت تا ابد با غرور و مباهات بر تاریخ ایذه و ایران با نشان جوانمردی و فداکاری حک شده است.