ریاکاری اقلیمی در دنیای ثروتمندان

متن کامل به شرح زیر است:

بسیاری از مردم در سراسر جهان از بیست و ششمین کنفرانس اعضای کنوانسیون چارچوب سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا (COP26) که در گلاسکو برگزار شد، ناامید شده اند. رهبران کشورهای مختلف به ویژه کشورهای توسعه یافته هنوز متوجه شدت چالش آب و هوا نیستند. اگرچه آن ها در سخنان خود به جدیت و فوریت این موضوع اذعان داشتند، اما بیشتر آن ها منافع ملی کوتاه مدت را دنبال می کنند و تنها تعهد بلندمدت “میزان صفر انتشار کربن” را بدون انجام اقدامات مشخص داده اند.

بدتر از آن، اظهارات بسیاری از رهبران کشورهای ثروتمند در گلاسکو در تضاد با استراتژی واقعی آب و هوایی و اظهارات آن ها در مورد این موضوع در مواقع دیگر بین المللی بود. بنابراین، در حالی که رهبران گروه هفت شرکت کننده در اجلاس COP26 تعهدات ضعیفی در مورد حفاظت از محیط زیست در چند دهه آتی داده اند، آن ها همچنان مشغول تصویب و تسهیل سرمایه گذاری های بیشتر در سوخت های فسیلی هستند و باعث انتشار بیشتر گازهای گلخانه ای می شوند.

به عنوان مثال، جو بایدن رئیس جمهور ایالات متحده در سخنرانی خود در گلاسکو گفت: “در حالی که شاهد نوسانات فعلی قیمت انرژی هستیم، نباید آن را دلیلی برای عقب نشینی در دستیابی به اهداف انرژی پاک دانست بلکه باید آن را به عنوان فراخوانی برای عملیات آتی بشناسیم.”

با این حال، تنها سه روز بعد از آن، دولت بایدن ادعا کرد که رویکرد “اوپک پلاس” برای عدم افزایش تولید نفت، بهبود اقتصاد جهانی را به خطر می اندازد. او حتی هشدار داد که ایالات متحده آماده است تا از هرگونه ابزار لازم برای کاهش قیمت سوخت استفاده خواهد کرد.

این صرفا یکی از مثال های آشکار اخیر است، اما به هیچ وجه تنها مثال نخواهد بود و نیست. از این دست مثال های ریاکاری رهبران کشورهای توسعه یافته در موضوع آب و هوا را می توان بیشتر مشاهده کرد. این نوع تضاد نیز به نشست COP26 راه یافته است چرا که در آن مذاکره‌کنندگان کشورهای در حال توسعه دریافتند که موضع کشورهای توسعه یافته در جلسات غیرعلنی کاملا متفاوت از موضع آن ها در جلسات علنی است.

گرچه تعهدات محکم تری در کنفرانس آب و هوایی گلاسکو به دست آمده است، اما دولت های کشورهای ثروتمند همچنان با بحران اعتباری جدی رو به رو هستند. آن ها نه تنها تعهداتی در زمینه کاهش انتشار گازهای گلخانه ای داده اند که به آن عمل نکرده اند، بلکه همچنین تعهدات خود درباره کمک های مالی و فنی درباره آب و هوا به کشورهای در حال توسعه برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای را رعایت نکرده اند.

۱۲  سال است که کشورهای توسعه یافته تعهداتی به ارایه کمک های فوق به کشورهای در حال توسعه داده اند. در پانزدهمین کنفرانس اعضای کنوانسیون آب و هوایی در کپنهاگ، کشورهای توسعه یافته متعهد شدند که سالانه ۱۰۰ میلیارد دلار به کشورهای در حال توسعه کمک کنند. این مبلغ در مقایسه با تریلیون ها دلار بودجه مورد نیاز کشورهای در حال توسعه برای تحقق اهداف اقلیمی ناچیز است و نسبت به منابع مالی مخصوص بهبود اقتصادی در دوران شیوع کرونا در کشورهای ثروتمند نیز همین طور است.

با این حال، حتی این وعده نسبتا کوچک نیز توسط کشورهای توسعه یافته محقق نشده است. از سال ۲۰۱۳، کمک های مالی آب و هوایی به کشورهای در حال توسعه به طور متوسط ​​تنها ۶۷ میلیارد دلار در سال بوده است. علاوه بر این، سهم دول کشورهای توسعه یافته در این رقم بزرگ نمایی شده است چرا که نهادهای غیردولتی نیز در این مبلغ سهیم بودند. با این حال، دول کشورهای توسعه یافته همچنان سعی دارند تا ارایه این مبلغ را مدیون تلاش های خود جلوه دهند. در مقایسه با این مبلغ ناچیز، از سال ۲۰۱۷ تا ۲۰۱۹، یارانه کشورهای جهان برای سوخت های فسیلی ۵۵۵ میلیارد دلار در سال تخمین زده شده است.

همچنین، انتقال فناوری حفاظت از محیط زیست که توسط کشورهای ثروتمند وعده داده شده است، صرفا به شکل کلامی مانده است. دولت های کشورهای توسعه یافته به شرکت های داخلی اجازه می دهند تا حق مالکیت معنوی آنها حفظ شود و این، مانع گسترش دانش کلیدی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای می شود. زمانی که کشورهایی مانند چین و هند سعی کردند توسعه صنایع انرژی‌های تجدیدپذیر خود را مورد تشویق قرار دهند، ایالات متحده شکایتی را به سازمان تجارت جهانی ارایه کرد.

این استراتژی کوته‌بینانه در نهایت برای هیچ‌کس از جمله شرکت‌هایی که به دلیل این استراتژی منافع اقتصادی فوری خود را برآورده می‌کنند خوب نیست، زیرا این رویکرد باعث تسریع در نابودی زمین و انتقام طبیعت از انسان‌های احمق امروز شده است.
ز