ریاست مجلس یازدهم را به یک اقتصاددان بسپاریم

رفته رفته و با نزدیک شدن به آغاز به کار مجلس یازدهم، تب ریاست این مجلس نیز داغ تر می شود. مطمئنا رییس بعدی مجلس شورای اسلامی هر کسی که باشد کار بسیار سختی در پیش خواهد داشت زیرا شرایط بحرانی این روزهای جهان به دلیل مواجهه با کرونا و ضعیف شدن اقتصاد و البته کاهش چشمگیر قیمت نفت این روزها را کمی خاص کرده است.

قانونگذاران تازه وارد باید بتوانند برای این بحران ها فکر و اندیشه کرده و با همفکری دولت و تصویب قوانین موثر به اقتصاد ایران کمک کنند. بنابراین رییس بعدی قوه مقننه باید فردی کاردان و البته آشنا به علم اقتصاد باشد. ما در شرایطی هستیم که باید با ایده های جدید، چرخ های تولید و اقتصاد ایران را به حرکت درآوریم و این مهم تنها با سیاست محقق نمی شود.

حالا اگر مجلسی که باید با قانونگداری صحیح، راه توسعه کشور را هموار کند تنها دارای بینش و دید سیاسی باشد چه می شود؟ یعنی اگر تنها کار مجلس برنامه ریزی برای فعالیت های سیاسی، انتخابات ها و تشکیل فراکسون های سیاسی باشد، بی شک اقتصاد از یاد خواهد رفت. درست همان اتفاقی که در همه این سال ها افتاده و لوایح و قوانین اقتصادی نیز با دید سیاسی مورد بررسی قرار گرفته است.

اگر دولت و مجلس همسو باشند، تمامی لوایح اقتصادی در مجلس با کمترین بحث و گفتگو مصوب می شود و اگر همسو نباشد بالعکس حتی اگر قانونی راهگشا باشد، آنقدر بر روی آن بهانه گیری می شود تا رای نیاورد.

از نگاه نگارنده دلیل اصلی بروز چنین اتفاقاتی در تمام سال های گذشته، حضور روسای عمدتا تک بعد در راس مجلس بوده است. روسایی که تنها بعد سیاسی برایشان مهم بوده و به دلیل آشنا نبودن با علم اقتصاد، به صورت غیر حرفه ای با مقوله های اقتصادی برخورد می کردند.

کیست که نداند اعضای هیات رییسه و در راس آن رییس مجلس، سهم بسیار مهمی در نگرش های نمایندگان در خانه ملت دارند؟ و لابی های ایشان است که می تواند یک لایحه را به قانون تبدیل و یا از دستور کار خارج کند.

بنابراین نقش رییس مجلس در چگونگی برخورد با قانون های اقتصادی و موضوعات مهم معیشتی بسیار پر رنگ خواهد بود.

مجلس یازدهم نیز باید با همین دیدگاه مورد بررسی قرار گیرد و اعضای هیات رییسه آن و به طور خاص آقای رییس باید با نگرشی کاملا اقتصادی چیده شوند زیرا در شرایط تحریمی و در حالی که نسل جوان ایران ناامید از آینده خود هستند، تنها یک فکر و ایده اقتصادی می تواند راه گشا باشد.

در روزهای گذشته نام چند نفر از چهره های شناخته شده و راه پیدا کرده به مجلس یازدهم برای ریاست این مجلس قانونگذاری بیش از سایرین شنیده می شود از جمله محمد باقر قالیباف که بالاخره بعد از بیخیال شدن از صندلی ریاست جمهوری! وارد مجلس شد و حالا می خواهد نام خود را به عنوان یکی از روسای قوای سه گانه کشور در تاریخ ثبت کند. اگر ۳ دوره قوه مجریه نشد حالا قوه مقننه!

اما محمد باقر قالیباف که حداقل در دوران تکیه زدن بر صندلی مدیریت شهری برای بزرگترین و پردرآمدترین شهر کشور از نگاه اقتصادی و به گفته مدیران پس از خود، تنها بدهی به بار آورده است نمی تواند آن رییس مورد نظر ما برای تشکیل مجلسی با نگرش اقتصادی باشد زیرا آزموده را آزمودن خطاست!

در میان اسم های ریز و درشتی که برای ریاست مجلس یازدهم شنیده می شود نام یک اقتصاددان که سال‌ها در پست وزارت اقتصاد نیز فعالیت کرده است دیده می شود. سید شمس الدین حسینی که از خطه شمال کشور و به عنوان منتخب مردم تنکابن، رامسر و عباس آباد به مجلس راه یافته است.

دکتر حسینی در دورانی تصدی وزارت اقتصاد را در دست گرفت که تحریم های جهانی هر روز با اشکالی متفاوت بر کشور سنگینی میکرد. یکبار صادرات نفت و بار دیگر بانک مرکزی مورد تحریم قرار می گرفت. این روند، اقتصاد ایران را آسیب پذیر کرده بود اما؛ دولت در آن مقطع توانست برخی از زیان ها و فشارهای حاصله را مدیریت کند دقیقا همان کاری که دولت دوازدهم از انجام آن ناتوان بوده و هست.

به نظر می رسد حال که یک وزیر اقتصاد با تجربه خوب مواجهه با تحریم ها پایش به مجلس باز شده است، می توان و باید از این فرصت به نفع کمک به اقتصاد و عبور از بحران های ریز و درشت مانند بحران های اقتصادی دوران کرونا و پساکرونا و البته تحریم های ظالمانه آمریکا استفاده کرد.

بعد از روسای سیاسی ۴۰ سال اخیر مجلس حال باید سکان کشتی قانون گذاری را به دست یک اقتصاددان سپرد تا شاید ضرورت تغییر در نگرش انتخاب رییس جمهور در سال های آینده و سوییچ کردن از چهره های سیاسی به چهره های اقتصادی نیز حس شود.

مطمئنا حضور یک چهره موفق اقتصادی که تجربه وزارت و مبارزه با تحریم ها را نیز در کارنامه خود دارد، برای تحلیل ها و برنامه ریزی های درون مجلسی و درون کمیسیونی نیز مفید خواهد بود و با تغییر نگرش سیاسی کاری به استفاده از علم اقتصاد، می توان بحران های اقتصادی و به تبع آن اجتماعی و سیاسی را با آرامش بیشتری پشت سر گذاشت.