جوری شده که…

عباس مدحجی

جوری شده که قبل از هرگونه مطالبه گری باید به عالم و آدم ثابت کنی کدوم طرفی هستی تا بعد درباره حق بودن حرفت فکر کنن!

جوری شده که اگه حتی بی بی و یدو و عامو و ننه و آقاتم همه زندگیشونو تو جنگ یا واسه دفاع از خاک داده باشن بازم واسه بعضیا باید اثبات کنی که وطن دوستی تا مبادا خیال بد نکنن درباره ی تو و حرفات!

جوری شده که آدمایی که تا هفت پشتشون جون و خون دادن برا وطن، حالا باید جون بدن برا اثباتش که آقا والا بلا ما قبل همه تون خون دادیم و میدیم و خواهیم داد واسه این خاک!

جوری شده که طرفی که نشسته وسط مملکت و از هر طرف کیلومترها با مرز فاصله داره، نمیدونه سالها کنار میدون مین زندگی کردن چطوریه، واسه صلاحیت مرزبانی ما میشینه مانیفست میده!

جوری شده که قبل شنیدن حرفامون برچسبا و اتیکتا رو آماده میکنن واسه چسبوندن. که آی ملت اینا لهجه دارن. اسمای شهراشونو اونطوری میگن که فلانی گفته، حتما برچسبه بشون میچسبه!

جوری شده که قبل اینکه بفهمن و بشنَوَن چی میگه دنبال اینن که کی میگه، از کجاش میگه. همیشه هم کلی بهوونه پیدا میکنن برا تغییر موضوع به اون چیزی که میخوان!

جوری شده که انگار نباید از چیزی ناراضی باشی. نباید شکایت کنی، نباید اعتراض کنی، نباید مطالبه کنی، که آب و هوا رو هم طلب کنی باز میشه کلی انگ بت زد.

جوری شده که انگار نه انگار کلی ساله بدبختی کشیدی و دم نزدی. گرمت شد، ریه هات پُرِ خاک شد، روستاهات بی آب شد، جَوونت بی کار شد، بچه ت مریض شد اما باز وایسادی چون وایسادنو باید یاد خیلیا میدادی.

جوری شده که غیر علمی ترین راه ها و غیرمنطقی ترین روشها و مافیایی ترین آدمها و منفعت طلبانه ترین قرارمدارا رو نمیبینن، گاومیشا رو نمیبینن‌، اعتراضا رو نمیبینن تا وقتی که صدای وجدان عمومی هم دربیاد.

جوری شده که هی راه به راه باید ثابت کنی نه خشونت دوست داری نه جدایی از وطنتو نه اصلا میدونی این کارا چیه. باید بگی حسابت از اونایی که چشم دیدن آرامش وطنو ندارن جداست ، بعد بگی آب میخوای. روزی هزار بار باید بگی!

اصلا جوری شده که …
ولش کن…
خلاصه که خیلی جور ناجوری شده…

اما هرجور ناجور تری هم بشه باز ما خوزستانیا، مرزنشینا ، بی آبا، فراموش شده ها‌، مظلوما، دستشون از مرکز کوتاه شده ها، لهجه دارا، عشــــــــــق میکنیم با وطنمون. ریشه ی آبا و اجدادیمون. میمیریم واسه ذره ذره خاک و قطره قطره ی آب وطنمون. هزارتا برچسب، میلیون تا انگِ نچسبم بزور بچسبونین باز ما وطن پرست و وطن دوست هستیم و میمونیم.

یه روز دونه دونه برچسباتون رو باد میبره، و تمام وطن ما رو همونطور ساده و صادقانه کنار مرزا میبینه و دلش گرم میشه به ما. مثل قدیما. مثل اون روزا که آب داشتیم و جاموسامون تا گردن میرفتن توش و دم ظهری یه ماهی میگرفتیم واسه نهار. یه روزی همه میفهمن ما کی بودیم و شما چی بودین. یه روزی همه میفهمن صدایِ “ای ایران ای مرزِ پُرگُهر ما از همه بلند تر بوده”. یه روزی همه میفهمن ما آب و خاک و نفتو فقط واسه خودمون نمیخواستیم. قدِ سهممون خواستیم. قد جمعیتمون. قد نفسامون. قدِ خودمون.