جناح دوم خرداد، خیمه ی بزرگ صندوق رای

ابوالفضل بابادی شوراب/ روزنامه نگار

در ادبیات سیاسی، اصطلاح خیمه بزرگ(big tent)، به سیاست یک حزب و جناح برای کسب هوادار و عضو از طیف وسیعی از دیدگاه ها و نظرات متفاوت و گاه متناقض جامعه، اشاره دارد.

رویکرد سیاسی احزاب و جناح های مدل خیمه بزرگ، برخلاف احزاب و جناح های متداول است، چرا که در احزاب و جناح های مرسوم جهان، از ایدئولوژی مشخص دفاع می شود و در پی آنند که مردم را نسبت به آن ایدئولوژی و اندیشه متقاعد کنند.

جناح دوم خرداد(اصلاح طلبان ۷۶) یک جناح با رویکرد خیمه بزرگ است و در آن تفکرات مختلف و متضادی را کنار هم نشانده.

بطور مثال در مسئله اصلی نسبت ملت با سرزمین، در داخل دوم خردادیها، هم گروه های ملی گرا و میهن پرست می بینید، هم گروه های هویت طلب قومی(که در واقع باید آنها را تجزیه طلبان و فدرالیست های خجالتی خطاب کرد) و هم گروه هایی که به گلوبالیزم و جهان وطنیزم، مومن هستند!

در بُعد اقتصادی، در بین دوم خردادی ها، هم طرفداران اقتصاد آزاد و لیبرال می بینید(حزب کارگزاران) و هم طرفداران اقتصاد چپ و سوسیالیستی(بطور خاص سوسیالیسم بازار و سوسیالیسم مشارکتی)

در بحث فرهنگی نیز هم طرفداران پوشش حجاب(علی مطهری)و هم مخالفان پوشش حجاب را شامل می شوند.

باور دارم که سران دوم خرداد بطور عمدی رویکرد خیمه بزرگ را برای ساختار سیاسی خود انتخاب کرده اند و باز هم شدیدا معتقدم که آنها با اطلاع از اینکه ارائه مانیفست سیاسی، چهارچوب فعالیت های سیاسی شان را برای جامعه مشخص می کند، ماهیت عملکردی آنها را به نمایش می گذارد و موجب خروج بسیاری از هواداران آن از این جناح می شود، ۲۵ سال است که در ارائه مانیفست سیاسی تعلل کرده و از ارائه آن خودداری کرده اند.

چرا که سران دوم خرداد بدنبال جذب حداکثری افرادی هستند که شخصیت و دیدگاه های آنها را قبول نداشته و تنها آنها را سر صندوق و برای فشار از پایین می خواهند تا برای کسب قدرت شخصی، چانه زنی از بالا کنند!