اهواز، شهر کودکان چراغ قرمز و زباله بران سیار

بقلم رامین پرویزی بابادی

کمتر محله ای در اهواز وجود دارد که شاهد حضور کودکانی پشت چراغ های قرمز چهار راه ها و میدان ها و در حال چرخیدن در لابلای خودروها نباشند.

کودکانی که گاها تعدادشان از تعداد خودروهای پشت چراغ قرمز بیشتر است و بایک قوطی شیشه پاک کن و یک تی دستی به جان شیشه های خودرو افتاده و آنقدر حرفه ای و سریع شیشه جلو خودرو را تمیز می کند که راننده را از پرداخت نکردن انعام شرمنده می کنند.

چه ارگانی و چه نهادی و چه مدیری در شهر اهواز مسئول برچیدن این کاسبی خیابانی ست مشخص نیست؟

خیلی نگران کننده تر از این کودکان چراغ قرمز، زباله بران سیار کوچه و محلات است.

مردان و زنان و کودکانی که سوار بر موتورهای سه چرخ در پشت درهای خانه ها منتظرند که ساکنین زباله های شان را بیرون درب خانه بگذارند تا با پاره کردن کیسه زباله و چنگ زدن در زباله آنچه مد نظرشان است در آورند و زباله های تر را در خیابان پراکنده نمایند، جالب اینجاست که این گروه هم در تفکیک و حمل مواد قابل بازیافت آنقدر سرعت العمل دارند که در یک چشم بهم زدن ناپدید می شوند.

زمان کار کودکان چراغ قرمز و زباله بران از ساعت های اولیه صبح تا نیمه های شب ادامه دارد و آنقدر سازماندهی شده انجام وظیفه می نمایند که کمتر سازمانی از این همه ساماندهی و مدیریت قوی و راندمان ساعت کاری بهره می برد.

در واقع نوعی تداخل انجام وظیفه بین سازمان پسماند شهرداری و مدیریت خدمات شهرداری اهواز بوجود آمده است که خیال این سازمان و مدیریت شهرداری را آسوده نموده است که در صورت کم کاری و سهل انگاری، این سامانه سیار حمل و تفکیک زباله به سرعت همپوشانی می نماید.

اینکه چرا هیچ سازمانی نهادی و مدیری در این شهر به فکر جمع نمودن این ناهجاری شهری نیست، سئوالی ست که شهروندان اهوازی بارها از خود و دیگران و مدیران شهری می پرسند و جوابی نمی شنوند.

دو استکان چای داغ