من باید بدون قید و شرط اطاعت شوم

هر جنایتی به نام خدا و دین خدا انجام می شود

وقتی خبر وضعیت بهنام محجوبی از دراویش گنابادی در زندان را شنیدم ، ناخودآگاه ذهنم مروری داشت بر اتفاقات چهل و سه ساله این کشور که چه کسانی در این کشور بودند حکمها که به حساب دین خدا صادر کردند ولی سرنوشت خودشان دردناک بود.
چه افرادی که هزاران مورد اشتباه را از متولیان امور دیدند ، سکوت کردند و به مرور زمان خود به همان سرنوشت دچار شدند .
به عنوان مثال اهانت به مرحوم آیت الله طالقانی ، مهدی بازرگان را دیدند و خود آتش بیار معرکه بودند و به مرور زمان خودشان مورد همان اهانت ها قرار گرفتند.
تاریخ هیچگاه فراموش نمی کند، سکوت برخی در قبال حمله به بیت آیت الله منتظری را.
به فکرشان خطور نمی کرد آسیاب به نوبت است و دیر یا زود این اهانت ها گریبان خودشان را خواهد گرفت.
چه کسانی که روزگاری در قدرت بودند و تعرض به ناموس مردم را دیدند و هیچگاه انتظار این را نداشتند روزگار کاری به سرشان خواهد آورد که ناموسشان در فضای مجازی مورد اهانت قرار بگیرند .
داش فریدصلواتی در این سالها چه افرادی را در حیطه هنر دید که تا توانستند آتش سوزاندند و تا توانستند جلوی کار افراد را گرفتند و ناگهان دیدند همان رفتار با خودشان شد.
و حال در غرب با خانواده شان آلاخون والاخون شده اند.
در این مطلب ، جناح خاصی را محکوم یا تبرئه نمی کنم .
تنها منظور یک تلنگر بود که جواب سلام علیک است .
درد از جایی آغاز می شود که هر جنایتی به نام خدا و دین خدا انجام می شود .
علامه محمدتقی جعفری در کتاب “حکمت اصول سیاسی ” چقدر زیبا می فرمایند که :
هر امیر و فرمانروایی در ذهن خود این تخیل را که «من باید بدون قید و شرط اطاعت شوم» خطور بدهد و آن را جدی تلقی کند، همه ارزش و عظمت روحی و قلبی خود را در مقابل ترس و لرزه مردم در برابر خود از دست داده است! چه بیماری خطرناک و مهلک است اینکه من امیرم و بدون قید و شرط باید اطاعت شوم! با اینکه سرتاسر تاریخ سقوط چنین ادعاکننده (دیر یا زود) به ثبوت رسیده است، باز معلوم نیست چه طلسم و جادویی در چند صندلی و میز ریاست نهفته است که هر کس که در روی آن صندلی و پشت آن میز قرار گرفت، نخست خود را فراموش می‌کند سپس خدا را از یاد می‌برد و در مرحله سوم، همه انسان‌ها را سنگ‌ریزه‌هایی حساب می‌کند که فقط برای دلخوش کردن آقای صندلی‌نشین خلق شده‌اند!

ع