سعید معدنی با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت : چند ماه پیش یک استاد جامعه‌شناسی دانشگاه تهران فوت کرد. او گرایشات مذهبی قوی داشت و در دوران انقلاب دانشجو بوده و به همراه تعدادی از دوستان‌شان ده‌ها استاد باسواد و کاربلد را از دانشگاه اخراج کردند و بعدها خودشان بدون هیچ مانع و زحمتی جای همان

اقتصاددان :  غلامحسین ساعدی در شماره‌ی هفتم فصلنامه الفبا می‌نویسد: “فتحعلی پناهیان جوان بیست و چند ساله‌….بچه عجیبی بود. سیانور هم در گوشه‌ زبانش. همان بود که سرمایه‌دار گردن کلفت کرجی را کشت، همان که چای جهان را داشت.” منظور ساعدی از “سرمایه‌دار گردن کلفت” یک کار آفرین موفق و توسعه دهنده صنعت و اقتصاد

اما در کشورهای دیکتاتوری با جنگ مسلحانه و‌ انقلاب می توان قدرت را تغییر داد. وقتی حکومتی را اکثریت مردم نمی خواهند چه باید کرد؟ همیشه‌ی تاریخ این بوده که حکومت‌ها تا آخرین نفس و آخرین گلوله در مقابل مردم می‌ایستند. در خیابان‌ها قتل عام، و در زندان‌ها و سیاه‌چال‌ها شکنجه و اعدام می‌کنند‌. اما

یک نماینده مجلس گزارش تحقیق و تفحص را نمی‌تواند از رو بخواند. آن یکی با ۵۰ سال سن نام موزه‌ی “لوور” را نشنیده!. اغلب نمایندگان از همین جنس که با رانت نظارت استصوابی به مجلس رفته‌اند به وزیری که طرح های شعاری و غیر عملی دارد، و قول می‌دهد با یک میلیون تومان یک شغل