اشاره ای برادر تو همه اندیشه‌ای مابقی خود استخوان و ریشه‌ای اصل و اساس وجود انسان ، عقل ، شعور و اندیشه است و همین مزایا و فضایل ، او را از حیوانات و سایر موجودات متمایز و ممتاز می‌سازد . امّا در شهر وارونۀ هرت ، چیزی که ارزش ندارد ، فضیلت ، تقوا
بدترین «آفت خرد» و «سخافت بخرد»، «تکبُّر» و «تجبُّر» است. بزرگی و بزرگواری،«ریشه در ذات» دارد و «اندیشه در صفات». بنابراین آن چه در «ذات،ریشه» ندارد،در «صفات هم اندیشه»ندارد. بیاییم از «ریشه بروییم»و «راه اندیشه را بپوییم»! ☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃 سخافت: کم عقلی،سبکی در هر چیر تجبُّر: خود را بزرگ نشان دادن،ستم کردن
اندیشه و تفکر، شاهین تیز پروازی است که تنگنای هیچ قفس و ژرفنای هیچ محبس را بر نمی تابد و جز در فراخنای سپهر بی کران و افق های بی پایان نمی گنجد. معیار ارجمندی انسان، همان میزان ارزشمندی اندیشه اوست. بر این پایه هدف عمده آموزش و پرورش نیز تربیت انسان اندیشه ورز و
انسان های «فرومایه» و «دون پایه»، از «اندیشه می کاهند» و «همیشه می خواهند»، که «روند گفتگو» را به «فرایند هیاهو» بکشانند، تا با «کینه توزی»، «پیروزی» را به دست آورند. اینان به جای «آبروی،روی» می‌آرند و به جای «گفتگوی،گوی». به جای «فهم،وهم» دارند و به جای «تَهم،سهم». اینان برای هر «شجر،مشاجره» می کنند و
بسیاری از «اندیشه‌های بکر خردمندانه» از «ریشه‌های یک فکر ساده‌لوحانه» سرچشمه می گیرد. چه بسیار «لایۀ تصوُّر» که در «سایۀ تهوُّر»، با «شرحی مُبتکرانه» به «طرحی هوشمندانه» تبدیل می شود و بسی «دردها را درمان» و «شگردها را سامان» می بخشد. چه بسیار «وهم بی‌ریشه» به «فهم یک اندیشه» انجامیده و «خالی را به خیالی»
آنان که «زارند»،دیگران را «می آزارند»! بنابراین برای ایشان نه «رنج»آرزو کنیم و نه «شکنج». زیرا اینان چون در«بند توهُّم»اند،پس «نیازمند ترحُّم»اند. اینان نه «مارِ گزنده»،که «بیمارِ تنابنده»اند. اگر «رُستم» هم «ستم»کند، اگیزۀ آن «عُقدۀ بیماری»است،نه «عقیدۀ بیعاری». بنابراین بیاییم با «نیشِ قلم»،«نوشِ مرهم» بسازیم و «ریشۀ دردها» را با «اندیشۀ گفتاوردها»درمان کنیم! شفیعی مطهر
