چین، آمریکا و یا اروپا؟

به گزارش اقتصاددان، وقتی شرکت‌های فرانسوی و ایتالیایی و آلمانی و کره ای در صنایع نفت و خودرو و پتروشیمی ایران سرمایه گذاری کردند هیچکس نگفت که ایرانی‌ها سرزمین خود را فروختند و هنگامیکه همین شرکت‌ها با کوچکترین نهیب امریکا و تحریک سعودی و اسراییل ، پروژه ها را ناتمام رها کردند هیچکس از نامردی و بردای و خیانتشان سخن نگفت !

اما اکنون که مذاکرات ایران و چین برای سرمایه گذاری مستمر ۲۵ ساله به نتیجه نزدیک می‌شود ، بدیهی است که رقبای ایران در منطقه و رقبای چین در جهان از هر تلاشی برای ناکام گذاشتن آن فروگذار نباشند .
سرمایه گذاری سالانه ۱۶ میلیارد دلار باعث حداقل سالانه ۱ میلیون شغل جدید در کشور خواهد ‌شد ؛ نرخ بیکاری در کشور ما بطور مزمن بالاتر از ۱۲٪ است و راهکاری جز افزایش سرمایه گذاری تولیدی برای کاهش آن وجود ندارد . مخالفت با سرمایه گذاری خارجی از سوی نیروهای داخلی بمنزله پذیرش تشدید بیکاری و فقر بیشتر هموطنان است.

این سرمایه گذاری باعث می‌شود نرخ تشکیل سرمایه یا نسبت سرمایه گذاری به تقاضای کل ۲ تا ۵ درصد افزایش یابد ؛ این نرخ بطور متوسط در ۶۰ سال گذشته بین ۱۲ تا ۲۵٪ در نوسان بوده و بطور میانگین کمتر از ۲۰٪ بوده است که یکی از کمترین نرخها در کشورهای در حال توسعه است که گاهی جوابگوی استهلاک سرمایه نیز نبوده است . کمبود سرمایه گذاری جدید باعث عدم جبران استهلاک و کاهش تقاضا و رفاه جامعه‌ می‌شود . کدام وطن دوستی هست که خواهان کاهش رفاه و افزایش فقر هموطنانش باشد ؟

سرمایه گذاری ۴۰۰ میلیارد دلاری ۲۵ ساله موجب افزایش نرخ رشد تولید ناخالص داخلی خواهد شد نه فروش آب و خاک ایران ! چینی ها سالهاست در کشورهای امریکا ، انگلیس ، ایتالیا ، عربستان ، پاکستان و دهها کشور دیگر سرمایه گذاری های بسیار گسترده تر از رقم ناچیز ۱۶ میلیارد دلاری ایران داشته اند ، چرا کسی در این کشورها نه تنها متعرض این سرمایه گذاری نشد بلکه از آن استقبال کرده اند ؟

موج مخالفت یکپارچه طنز گونه یا جدی بدون حتی مطالعه پیش نویس تفاهم‌نامه در شبکه های اجتماعی با سرمایه گذاری چین در صنایع مختلف ایران داستانی دردناک از عدم درک منافع ملی توسط ما ایرانیان است
حسن مقیمی