پروپاگاندا و ضرورتهای مقابله با تبلیغات دروغین سیاسی

پروپاگاندا گونه‌ای ارتباط است که در آن، اطلاعات هماهنگ و جهت‌دار برای بسیج افکار عمومی از طریق تبلیغات سیاسی پخش و فرستاده می‌شود.

تبلیغات مذهبی و سیاسی شکلی از این ارتباط است که هدف آن نفوذ بر گرایش یک جمع یا جماعت به موضع و دلیل دلخواه مُبَلغ مذهبی یا سیاسی است.

هدف پروگاندا بطور کلی تحت تأثیر قرار دادن عقاید یک جامعه به سوی دلایل و جوانبی است که برای شخص یا گروهی مفید باشد.

پروپاگاندا برخلاف تهیه اطلاعات غیر جانبدارانه، در اصلی‌ترین معنای خود، دادن اطلاعات با هدف نفوذ بر مخاطب است. در این راستا، اغلب اوقات، واقعیت‌ها به‌طور گزینشی بیان و بازنمایی می‌شوند ( درحالی که نادرستی آن برگوینده روشن و آشکار است) تا از سوی مخاطب، واکنش و رفتاری احساسی و نه آگاهانه و خردمندانه سربزند. نتیجه این امر، تغییر گرایش دلخواه به سوی هدفی است که برای مخاطب هدف‌گیری شده و به منظور پیشبرد یک برنامه سیاسی، درنظرگرفته شده‌است. افزون براین، پروپاگاندا می‌تواند در شکل یک نبرد و جنگ‌افروزی سیاسی نیز تلقی شود.

پروپاگاندا در جهان کنونی و در عصری که عصر انفجار اطلاعات خوانده می‌شود در سیاست جایگاه ویژه‌ای دارد. گسترش وسایل ارتباط جمعی و رسانه‌های گوناگون، تبلیغات سیاسی را پیچیده و روز افزون کرده است. از همین رو همۀ دولت‌ها و گروه‌ها و احزاب سیاسی در تلاش هستند با بکارگیری همۀ ابزارهای تبلیغی همچون: مطبوعات، فرستنده‌های قوی، ماهواره، سایت‌های اینترنت، سخنرانی‌ها، سینما و …. ایده‌ها و اندیشه‌های خویش را به مخاطبین انتقال دهند و در دستیابی به قدرت بیشتر بوسیله جلب رضایت مردم تمام همت خود را به کار بسته‌اند.

امروزه پروپاگاندا بخش پایداری از کوشش هر دولت و حزب سیاسی را تشکیل می‌دهد، دولت‌ها با تأسیس ارگان‌هایی با نام‌های گوناگون مانند: وزارت تبلیغات، اداره نشر و توسعه ارزش‌ها و اندیشه‌ها، سازمان انتشارات و تبلیغات و غیره ، فعالیت‌ها و تلاش‌های تبلیغیاتی خود را در جهت‌‌دهی افکار عمومی و مشروعیت بخشی اعمال دولت نهادینه کرده‌اند.

پ‌ن: باید توجه داشت افرادی که کتاب نمی خوانند خیلی راحت تحت تأثیر تبلیغات و پروگاندا Propaganda قرار می‌گیرند.و بدلیل محدودیت دایره واژگان ، بیشتر حرف‌های تکراری می‌زنند و قادر به شناسائی و ارزیابی رفتار و اعمال خود نیستند و تحت تآثیر احساسات‌شان تصمیم میگیرند و عمل می کنند و ساده لوح و قوای عقلی آنان پرورش پیدا نمی یابد .
بر گفته‌های خود کنترلی ندارند .
از هنر گوش دادن محرومند .

مستعد پذیرش هر گونه شایعات و خرافات و یادگیری غلط هستند.
اهمیت تفاوت در انسانها را درک نمی کنند.
مستعد پذیرش شایعات هستند.
اهمیت متفاوت بودن انسان‌ها را کشف نمی‌کنند و فرصت فکر کردن و انتقاد را از خود سلب می نمایند و زمینه‌های تداوم اقتدارگرایی را فراهم می‌آورند.
حرف‌های نسنجیده زیاد می‌زنند.
منافع خود را به خوبی تشخیص نمی‌دهند.
با واژه «مشورت» ناآشنا هستند.
حکومت‌ها را خوشحال می‌کنند.
باعث می‌شوند که نظام حزبی در یک کشور شکل نگیرد.
زود عصبانی می‌شوند.
از حقوق شهروندی خود و دیگران ناآگاه هستند.
برای رشد فکری و شخصیتی، احساس نیاز نمی‌کنند.
در همه زمینه‌ها، اظهار نظر می‌کنند.

راحت بر دیگران القاب می‌گذارند.
تفاوت بین توهم و غیرتوهم را نمی‌دانند.
تعریفشان در خصوص زندگی، از غرایز انسانی فراتر نمی‌رود.
نمی‌دانم را بلد نیستند و نمی دانند جهل چیست.

ع