مجلس و نمایندگان محترم و انقلابی، الگوی ریاضت اقتصادی و ساده زیستی

مجلس و نمایندگان محترم انقلابی، الگوی ریاضت اقتصادی و ساده زیستی
عده ای از صاحبنظران سیاسی اقتصادی و اهالی رسانه انتظار به حق دارند که مجلس محترم، با ساماندهی و سازماندهی هدفمند قوانین تاریخی مقابله با بداخلاقی سیاسی اقتصادی و در راستای فسادستیزی مثل شفافیت آرا و اموال مدیران و نمایندگان، تعارض منافع، افشاگری، صداقت محوری و برخورد با مدیران منحرف..، زمینه های پاکسازی و اصلاح زیر بنائی کشور را برای آیندگان به ارث بگذارد و در خصوص استقرار نظام مبتنی بر شعائر اسلامی، زمینه های ساده زیستی و پرهیز از اسراف و ریخت و پاش های حاکمیتی را در زیرساخت های نظام قانونمند و مستقر نماید.
در همین راستا، ابتدائا حذف منافع، رانت ها، امتیازات و مال اندوزی ها از نظام پارلمانی در اولویت بوده و با آغاز آن، زمینه سازی های لازم برای اصلاح سایر نهادهای حکومتی الگوسازی و ارزش گذاری شده و الگوهای پاکدستی و خدمات صادقانه و فاصله گرفتن از نفاق و تناقض گوئی در مسیر اداره کشور از کلیات تا جزئیات مناصب حکومتی زمینه سازی و فراهم می شود.

متاسفانه بر خلاف انتظار عمومی، افرادی مبالغ در یافتی نجومی دولت سابق و حقوق و مزایای اخیر نمایندگان را با توجیهاتی معقول، منطقی جلوه می دهند که خلاف مسیر اصلاح امور است و لازم است که نمایندگان محترم که الگوی مردم و اقتصاد مقاومتی هستند؛ استحضار داشته باشند که:
۱. مجلس انقلابی و اسلامی، باید الگوی ریاضت اقتصادی و صرفه جوئی و مولدسالاری باشد و نماینده فاقد خانه و ماشین شخصی اگر می خواهد مسیر نمایندگی و استقرار در پایتخت را برگزیند از قبل با هزینه شخصی تامین خانه و مسکن نماید و یا خود را برای زندگی با چارچوب های ریاضتی کارمندان دولتی ساکن در پایتخت آماده کند نه توقعات و هزینه های غیرمتعارف موجود.
برای نمونه حقوق روسای جمهور سوئیس با کارگرانش برابری می کند و در سوئد نمایندگان اگر خانه در پایتخت نداشته باشند فقط یک واحد آپارتمان ۴۰ متری بدون حق استفاده غیر از خودشان برای اقامت حداقلی خواهند داشت و فقط تعداد معدودی ماشین جهت تشریفات و ایاب و ذهاب در اختیار تمام نمایندگان کنگره قرار دارد که جدابیتی برای غیر از خدمتگزاری به کشور و دغدغه مندی برای امور مردم نداشته باشند.
منوی غذائی هم ندارند و غذای ساده ای همراهشان می برند.
این شیوه متعالی است و بطور کامل در راستای موازین منطقی و عقلی و شرعی است.
۲. فضای عمومی مجلس انقلابی و اسلامی باید ساده، محدود، کوچک، غیرتشریفاتی و صرفا عملکردی با کارآئی بالا باشد. پارلمان انگلیس در فضائی کوچک، با کمال قدرت و شفافیت نخست وزیر را در یک نشست بیش از ۱۰۰ بار نشست و برخاست می کند و هر نشست و برخاست نمایندگان و نخست وزیر با شفافیت عینی و آنی نظر آن ها را با شفافیت کامل و هزینه های حداقلی روشن و کار یکماهه را یک روزه و بدون دیوانسالاری به نتیجه نهائی مقبول جامعه می رساند در حالی که این کشور سمبل تشریفات در سطح جهان است.
۳. حقوق و مزایای معلم و نماینده در عمده کشورها برابری می کند و کسی با شائبه برخورداری از حقوق و مزایا و رانت و عضویت در هیئت مدیره ها و ماموریت ها وارد عرصه انتخابات نمایندگی نمی شود.
بنابراین طبق عرف، فقط دغدغه مندان واقعی و صاحبان اندیشه اصلاحی و قانونگذاری، مسیر خدمت و ورود به مجالس را برمی گزینند.
کسی که از بیت المال یک شبه صاحب همه چیز شود خیری هم به مردم و مستضعفین نمی رساند.
باید به زندگی مثل مردم با حقوق تراز معلمی اکتفا کند و به اصلاح امور قانونی وارد، مسلط و غیروابسته باشد.
مجلس نباید محل ارتزاق و رقابت مالی باشد و این بدترین نوع از فساد جاری است.
قناعت و ساده زیستی عیب و عار نیست و مثل سایر مردم باید با تاکسی و اجاره نشینی کنار بیایند و بعد بفرماید نماینده شوند. قدمشان روی چشم ملت و مستضعفین، که غالب جمعیت کشور هستند و حقشان را چنین نمایندگانی می توانند تحصیل و تامین کنند.
متاسفانه در نظامات حکومتی ما احساس می شود که تکلیف مردم است که هزینه های بخور نمیر زندگیشان را صرف اسکان و ایاب و ذهاب و بریز و بپاش نماینده یا مدیران کنند در حالی که چنین موضوعی ابدا توجیه شرعی، علمی و عقلانی ندارد. نماینده مردم باید در تراز مردم زندگی کند و با دغدغه های آنها امور معیشت خود را تنظیم و مدیریت کند نه اینکه به بهانه نداشتن خانه ۲۰۰ میلیون ودیعه بلاعوض بابت تامین مسکن بگیرد.
این یک تفکر مترقی و پاسخگوی اقتصاد مولد و مقاومتی است که برای آیندگان بسیار جا خواهد افتاد و الآن هم در بسیاری از کشورها نهادینه و حاکم شده است البته نه در کشورهای متمول کاپیتالیستی که متاسفانه الگوی حکومتداری در کشور کم بضاعت و بحران زده ما شده است که اقتصادی بسیار ناپایدار بدلیل همین ریخت و پاش های ناصواب و مدیریت های ناکارآمد دارد.
لازم است نخبگان واقعی و اهل فن، که مولدسالاری را راهکار اصلی و جدی حل مشکلات اقتصادی کشور می دانند و فسادستیزی حاکمیت و نمایندگان و همترازی مشاغل را ضرورتی اجتناب ناپذیر در حاکمیت موفق می دانند همین بحث های جاری را با مباحث انتقادی شفاف سازی و تعارض منافع و صداقت محوری.. از طریق رسانه ها و فراگیری عمومی فرهنگ سازی کنند که حرکت اولیه ای در مسیر اصلاح امور جاری و مبارزه با نگاه بدوی در قدرت طلبی و حکومت پرستی شکل بگیرد و تا اصلاح همه امورات کشور ادامه یابد. “انشااله”
اگر این موضوعات در جامعه نخبگانی حل شود حداقل نتیجه اش خلوت شدن صف کاندیداتوری های مجلس و شورا و حتی ریاست جمهوری است که ازدحام مولعانه آن باعث تاسف و ناشی از چربی و شیرینی آن است نه توانائی و ایده و خدمت صادقانه.
۲۰۰ میلیون ودیعه بلاعوض به کدام صنف داده شده که برای نمایندگان هم مجاز شمرده شود.
تمایز در اعتبار و نگاه تبعیض آمیز در مشاغل نمایندگان، مدیران، نظامات اربابی و پشت میزنشینی و ویژه خواری در کشورهای صنعتی سالهاست برچیده شده که عامل رشد جوامع بشری است و در اسلام علوی هم ۱۴۰۰ سال قبل عملیاتی و ابلاغ شده است.

کار نمایندگان و مدیران در حد سایر صنوف و مشاغل دارای اهمیت و برابر با اهمیت کارهای دیگران است بنابراین انصاف است که در ارزش قائل شدن برای همه کارها مساوات و عقلانیت معیار قانون باشد مگر کارگر شهرداری کمتر از استاد دانشگاه زحمت می کشد. نمایندگی کاری شاخص و متمایز نیست و در جوامع متعادل و متمدن هم تمام کارها یکسان و مهم فرض می شوند. این نگاه ماست که اشکال دارد.
یک نفر کارگر خوب و مفیدی است و دیگری نماینده خوبی است.
خداوند به انسان ها توانائی های متفاوتی داده است که در انتخاب مشاغل آن ها منعکس می شود و هیچ کدام مثل شب و روز نیستند که متفاوت باشند البته اگر نخبگان خودخوانده اجازه بدهند.
امروزه حتی روسای جمهور دنیا هم روز بعد از اتمام دوره کاریشان، با دوچرخه و تاکسی دنبال خریدهای شخصی در مغازه های عمومی می روند و می گردند و مثل مردم عادی زندگی می کنند و تا ابد مشمول حقوق ویژه و امتیازات نیستند برای اینکه عدالت حاکم باشد نه خانسالاری، خاندانسالاری و ویژه خواری ناعادلانه.
باید صف های کاندیداتوری را با تغییر به رویکردهای عادلانه اسلامی، همتراز صف استخدام در صنوف دیگر کنیم که خدمت و دغدغه و توانائی حل مسئله معیار حضور باشد نه آقائی و سروری و ویژه خواری.
سپاس