غرب به جای سیاه‌نمایی ابتکار «کمربند و جاده» به تقویت سرمایه‌گذاری‌ها کمک کند

توسعه زیرساخت‌ها برای توسعه کلی اقتصادی حیاتی است و کشورهای در حال توسعه برای پر کردن شکاف سرمایه گذاری در تاسیسات زیربنایی به سرمایه زیادی نیاز دارند.
«سازمان همکاری اقتصادی» با انتشار گزارش چشم انداز تجاری و مالی در سال ۲۰۱۸ اعلام کرد که نیازهای جهانی برای سرمایه گذاری سالانه بین ۲٫۹ تریلیون دلار تا ۶٫۳ تریلیون دلار است. طبق تخمین «موسسه تحقیقات جهانی مک کینزی» تا سال ۲۰۳۰ برای برآوردن پیش بینی‌های رشد تولید ناخالص داخلی به ۳٫۳ تریلیون دلار سرمایه گذاری سالانه در زیرساخت‌ها نیاز وجود دارد؛ «بانک توسعه آسیا» می‌گوید که تا سال ۲۰۳۰ میلادی، تنها آسیا به ۲۶ تریلیون دلار سرمایه گذاری در زیرساخت نیاز خواهد داشت. بانک توسعه آفریقا برآورد می‌کند که نیازهای زیرساختی آفریقا بین ۱۳۰ تا ۱۷۰ میلیارد دلار در سال است و شکاف مالی سالانه بین ۶۸ تا ۱۰۸ میلیارد دلار است.

برای پیشبرد توسعه اقتصادی کشورها، نیازمند تقویت ارتباط و تعمیق همکاری‌های اقتصادی هستیم. با این حال، فقدان زیرساخت‌های مربوطه مانع توسعه بسیاری از کشورها می‌شود، به همین دلیل است که چین با کمک به سایر کشورها در ساخت جاده‌ها، پل‌ها، راه آهن و بنادر، توسعه اقتصادی این کشورها را تقویت می‌کند.

برای پر کردن شکاف سرمایه گذاری زیرساختی، چین طرح کمربند و جاده خود را در سال ۲۰۱۳ مطرح کرد که بر بهبود ارتباط بین کشورهای آسیا، آفریقا و اروپا متمرکز است؛ این ابتکار اکنون میلیاردها دلار ارزش دارد.

«انجمن مهندسین عمران» آمریکا در گزارش زیرساخت خود که هر چهار سال یک بار منتشر می‌شود، اعلام کرد که ایالات متحده باید تا سال ۲۰۲۵ میلادی، ۴٫۵۹ تریلیون دلار سرمایه‌گذاری کند تا زیرساخت‌های داخلی را به سطوح قابل قبول برساند. برای مثال، در آمریکا، بیش از ۴۵ هزار پل، و از هر پنج مایل جاده یک مایل آن در وضعیت نامناسبی قرار دارد

اما سوال مهم این است که خود ایالات متحده که در حال حاضر به چنین سرمایه گذاری زیرساختی عظیمی نیاز دارد، چگونه می‌تواند توسعه زیرساخت‌های سایر کشورها را تامین مالی کند؟ این در حالی است که ابتکار یک کمربند و یک جاده که توسط موسسات مالی مانند «بانک سرمایه گذاری زیرساخت آسیا» و «صندوق راه ابریشم» و همچنین چندین بانک بزرگ دولتی در چین حمایت می‌شود، از سرمایه، دانش حرفه‌ای و تجربه لازم در احداث زیرساخت‌ها در کشورهای شریک خود برخورداراست.

بنابراین ایالات متحده و متحدان غربی آن، به جای تلاش برای مقابله با چین و ابتکار یک کمربند و یک جاده باید تلاش کنند تا با سرمایه‌گذاری هر مقدار که می‌توانند، شکاف‌های زیرساختی و ارتباطی را که برای کشورهای میزبان مهم است، پر کنند. آنچه کشورهای در حال توسعه به آن نیاز دارند سرمایه گذاری است نه «وعده‌های توخالی» کشورهای ثروتمند. غرب چه دوست داشته باشد یا نداشته باشد، طرح کمربند و جاده، پیوسته در حال پیشبرد پروژه‌های تاسیسات زیربنایی در سراسر جهان است و شمار زیادی از جاده‌ها، راه‌آهن‌ها، بنادر و پل‌های آن تکمیل شده یا در دست ساخت است.

پروژه‌های معروف کمربند و جاده عبارتند از راه آهن اتیوپی-جیبوتی، بزرگراه کامپالا-انتبه در اوگاندا، راه آهن مومباسا-نایروبی در کنیا، راه آهن سریع السیر جاکارتا-باندونگ در اندونزی، بندر پیرئوس در یونان، پل پادما در بنگلادش، ایستگاه بادی پونتا سیرا در شیلی، راه آهن مجارستان – صربستان، بندر گوادر در پاکستان و شهر بندری کلمبو و بندر هامبانتوتا در سریلانکا.

ز