غذای روح مان فراموش نشود

مسلم ویسی/بهبهان
پنج شنبه ۱۹ فروردین ۱۴۰۰

امروز صف نانوایی خلوت بود و منم آخرین نفر صف، وقتی همه نان خریدند و رفتند از نانوا پرسیدم، کسی هست اینجا نان قرضی ببرد!؟!؟

نانوا نگاهی کرد و خیلی عادی گفت بله….

از غروب تا الان فکرم در گیر این مسئله ست، در شهرمان داریم کسانی که حتی نان شب شان را قرضی می برند….

کم کم ماه مبارک رمضان از راه می‌رسد و خیلی ها فکر می کنند فقط از اذان صبح تا اذان مغرب آب و غذا نخوردند و روزه بمانند، همین امر کافی است، بدون شک فلسفه روزه بودن همدردی با فقرا و تهیدستان است، خداوند هدف ش آزار و اذیت بنده اش نیست، که از بنده اش بدون دلیل بخواهد ساعت ها آب و غذا نخورد….

خانواده هایی در این شهر داریم محتاج، اما آبرودار هستند و نان قرض می کنند! مفهوم نان شب را می دانید!؟ نمی دانم آیا مسئولین می دانند که چنین خانواده هایی در این شهر داریم، که ماه ها نتوانستند یک کیلو گوشت بخرند! اگر می دانند چرا از شرم نمی میرند…

مردم عزیز همشهری روی سخنم باشماست، به علت بیماری کرونا شرایط زندگی برای خیلی از خانواده ها سخت شده و نان آور خانواده ها بیکار و خانه نشین شده اند و پس اندازی ندارند که در خانه بشینند و از جیب بخورند، مجبور می‌شوند از نانوا نان قرضی بگیرند، مجبور به قرض از سوپری و میوه فروشی می‌شوند، لطفا هر چقدر دست تان می رسد حساب های دفتری را صاف کنید حتی ۱۰ هزار تومان….

غذای روح چیه!؟ کتاب خواندن است، عبادت کردن است، به نا امید، امید دادن است، یتیم را سرپرستی کردن است، جای گرم به کارتن خواب و بی خانمان دادن است، غذای روح این است که برای کسی که کسی را ندارد برایش تولد بگیرد تولد بگیری، غذای روح این است که کسی که از لحاظ سطح اجتماعی پایین است و هیچ کس جدی نمیگرش رو احترام کنی، غذای روح خریدن یک ویلچر برای یک معلول نیازمند همشهری ست…

از ویلچر نوشتم، دوماه است به چند معلول قول خرید ویلچر دادم، هنوز نصف پول یک ویلچر را هم نتوانستم جمع کنم، مردم عزیز همشهری روح ما هم نیاز به غذا دارد و نوشتم، راه‌های زیادی وجود دارد که می تواند غذای روح ما باشد و وقتی روح مان شاد باشد زندگی مان هم شیرین تر می شود…

غذای روحمان فراموش نشود….

دو استکان چای داغ