عاشورا؛«شبِ نالیدن» یا «مکتبِ بالیدن»؟!

عاشورا،«مکتبی برای بالیدن» است ،نه «شبی برای نالیدن»،

کربلا ،«آموزه ای برای مکتب» است ، نه «موزه ای برای مذهب»؛

ذکر آن حماسه،«نگاهی برای نگریستن» است، نه «آهی برای گریستن»؛

و آیین های سوگواری نه «مهادِ جوشش شور»،که «نمادِ انگیزش شعور» است.

کربلا، سوز عطشی دارد که همۀ «زمین های کویر را سیراب» ،

و همه «زمان های فقیر را غرقاب» می کند.

در شامگاه عاشورا «فریادِ سرخِ خون» از «نهادِ سپهرِ نیلگون» فوّاره زد

و از «پنجرۀ سپید مهتاب» و «حنجرۀ زرّین آفتاب» گذشت

و نه تنها «بارگاه تباه بولهب»،که پشت «سپاهِ سیاه شب»را درهم شکست

و حقیقت سبز پیروزی «خون بر شمشیر» و «حلقوم بر تیر» را جاودانه کرد.

در عاشورا «حنجر» بر «خنجر»پیروز شد و «باور» بر «تناور»!

من در کرانۀ خونین فرات تابش سیمین مهتاب را دیدم

که خواب طلایی ماهیان را نقره باران می کرد

و می کوشید تا جگر سوختۀ فرات را در اندوه جگرسوختگان عطشناک التیام بخشد.

من سیمای سرخ و فریاد سبز شهیدان نینوا را دیدم

و شنیدم که آیۀ «اِنّی اَعلَمُ مالا تَعلَمون» را برای عرشیان تفسیر می کرد

و جانبازی جوانمردان کربلا ، حقیقتِ « فَتَبارکَ اللهُ اَحسَنُ الخالِقین » را برای فرشیان تعبیر می نمود.

من در شامگاهِ عاشورا ،نمایشگاه عظیم کربلا را دیدم که همۀ عظمت عشق،عزّت،دلدادگی،حرّیّت ، حمیّت و آزادگی را بر صفحه صفحۀ صحیفۀ هستی ترسیم می کرد و عطرِ عُصارۀ این خون جوشان را سرمایۀ سرخی هر فلق و زیبایی هر شفق قرار می داد.

شهیدان گلگون کفن عاشورا، راه سبز صلح و صفا و انسان دوستی را با خون سرخ خویش ترسیم کردند،

ع