سنت دیرینه آمریکا در شانه خالی کردن

سیاستمداران آمریکایی برای مقصر جلوه دادن دیگران، سنگ تمام گذاشته و بی‌شرمی را به کمال رسانده اند.

زمانی که ایالات متحده به شکل فاجعه‌باری در مبارزه با همه‌گیری کووید-۱۹ شکست خورد، (سیاستمداران این کشور) چین را لکه‌دار کرده و تئوری بی‌اساس نشت آزمایشگاهی را مطرح کردند. هنگامی که اقتصاد ایالات متحده با مشکلاتی رو به رو شد، آن ها دیگران را به اقدامات تجاری «ناعادلانه» متهم ساختند. هنگامی که چنین سیاستمدارانی با این واقعیت رو به رو می‌شوند که ایالات متحده بالاترین سرانه انتشار کربن در جهان را دارد، باز هم در مورد تخریب محیط زیست در جایی دیگر ناله می‌کنند و حتی زمانی که خود آمریکایی‌ها در مورد شنود و هک دیگران گناهکارند، همچنان سعی بر آن دارند که دیگران را به عنوان تهدید امنیت سایبری معرفی کنند.

به نظر می‌رسد که شانه خالی کردن به یک باور عمیق در سیاست آمریکا تبدیل شده است. سیاستمداران، رسانه ها و اتاق های فکر این کشور برای فرار از مسوولیت اغلب در یک کمپین توهین آمیز مشترک با یکدیگر همکاری می‌کنند.

در واقع، پدیده شانه خالی کردن در ایالات متحده یک سنت دیرینه است. در زمان همه گیری تب زرد به آمریکایی‌های آفریقایی تبار انگ زده شد. وقتی همه‌گیری آبله شروع شد، مردم چینی تبار قربانی شدند.  مهاجران اهل هاییتی در این کشور به عنوان «گروه های پرخطر» برای انتقال ایدز برچسب خورد.

شانه خالی کردن آمریکا تنها شامل کشورهای خارجی یا گروه های قومی نمی شود بلکه در داخل کشور نیز گروه های نخبه مختلف از همین تاکتیک علیه یکدیگر استفاده می کنند. دولت‌های در قدرت، پیشینیان خود را مقصر می دانند. دموکرات ها و جمهوری خواهان نیز از یکدیگر انتقاد می کنند. کاخ سفید و کنگره نیز انگشت اشاره به سوی یکدیگر دارند. به یک معنا، سیاست‌های ایالات متحده تماما درباره سرزنش دیگران است.

چرا؟ یکی از دلایلش سیاست‌های انتخاباتیست. به منظور پیروزی در انتخابات، سیاستمداران ایالات متحده تمایلی به اعتراف به اشتباهات خود ندارند، چرا که از این واهمه دارند که انجام این کار به قیمت از دست دادن رای برای آن ها تمام شود. نژادپرستی ریشه‌دار و اشتهای سیری ناپذیر آمریکا برای سلطه بر جهان نیز به عادت شانه خالی کردن کمک می‌کند.

اما مقصر دانستن دیگران مشکلات آمریکا را حل نمی کند. همان طور که فرانسیس فوکویاما، محقق ارشد موسسه مطالعات بین‌المللی فریمن اسپوگلی در دانشگاه استنفورد، اشاره کرد، منابع بلندمدت ضعف و افول آمریکا بیشتر داخلی است تا بین‌المللی.

اما مقصر دانستن دیگران مشکلات آمریکا را حل نمی کند. همان طور که فرانسیس فوکویاما، محقق ارشد موسسه مطالعات بین‌المللی فریمن اسپوگلی در دانشگاه استنفورد اشاره کرد، منابع بلندمدت ضعف و افول آمریکا بیشتر داخلی است تا بین‌المللی.

آن دسته از سیاستمداران آمریکایی که انگشت اشاره به سمت یکدیگر نشان می دهند، باید به بررسی دقیق خود بپردازند و مسوولیت  هایی بر عهده گیرند، به این ترتیب آن ها می توانند ایالات متحده را به کشوری بهتر و جهان را به مکانی زیباتر تبدیل کنند.

ز