ریاکار واقعی چه کسی است

ایالات متحده چند سال قبل تلاش‌های هماهنگ‌‌شده‌ای موسوم به «استفاده از شین جیانگ برای مهار» چین به راه انداخت. این راهبرد قرار بود به انتقاد از فعالیت‌های ضدتروریسم پکن در منطقه خودمختار اویغور شین جیانگ در شمال غربی چین بپردازد جایی که اقلیت‌های قومی به ویژه اویغورها و دیگر گروه‌های مسلمان به‌طور غیرمنصفانه‌ای مجازات می‌شدند.

در این راستا وزارت خارجه آمریکا رسما اقدامات پکن برای مبارزه با تروریسم را «اقدامات نسل کشی» و «جنایت علیه بشریت» توصیف کرد.

دستگاه دیپلماسی ایالات متحده همچنین با انتشار بیانیه‌های مطبوعاتی دولت چین را بر سر شین جیانگ محکوم می‌کرد و بسیاری از سازمان‌های غیردولتی در سراسر جهان که سابقه طولانی در فعالیت‌های ضدچینی داشتند نیز از این روند پیروی کرده‌اند.

متعاقبا به طور اجتناب‌ناپذیری سران و قانونگذاران غربی خواستار وضع تحریم‌ها علیه چین به عنوان تدابیر تلافی‌جویانه شدند.

اتفاق نظر میان رسانه‌های غربی، سیاستگذاران و مقامات دولتی خارجی این بود که چین شایسته مجازات است و مهم نیست بسیاری از کسانی که پکن را به نسل کشی متهم می‌کنند حتی یکبار هم از شین جیانگ دیدن نکرده‌اند؛ این هم مهم نبود که آنها به چشم خودشان شاهد خشونت‌های ادعایی نبوده‌اند.

آنها ادعاهای خود را بر اساس اسناد تاییدنشده،‌ شاهدان مشکوک و همچنین به اصطلاح کارشناسان امور شین جیانگ مانند «آدریان زنز» مطرح می‌کنند. شایان ذکر است که بگوییم زنز دانشمند خودخوانده‌ مستقر در آلمان است که ۱۴ سال قبل به عنوان توریست به چین سفر کرده است.

راهبردد «استفاده از شین جیانگ برای مهار چین» یک تاثیر داشته است. سپس تحریک‌کنندگان این موضوع یک قدم فراتر گذاشته و خواستار این شدند که دیپلمات‌ها اجازه سفر به شین جیانگ را داشته باشند. آنها تصور می‌کردند پکن با این درخواست مخالف می‌کند. اما چین موافقت کرد و اجازه داد «میشله باچله» کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد از ۲۳ تا ۲۹ مه (۲ تا ۸ خرداد) به این کشور سفر کند. او در شین جیانگ به شهرهای کاشغر و ارومچی (مرکز شین جیانگ) سفر کرد و همچنین از گوانژو در جنوب چین نیز بازدیدی به عمل آورد.

باچله دیدارهای اعلام‌نشده‌ای با اویغورها، دیگر مسلمانان چینی، دانشمندان، کارشناسان و مقامات دولتی داشت. کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل به یک مزرعه پنبه و یک زندان در کاشغر رفت و گفتگوهای «صمیمانه‌ای» با مقامات درباره سیاست‌های ضدتروریسم چین و برخورد آنها با گروه‌های قومی داشت.

و در نهایت همانطور که پیش‌بینی می‌شد، لابی ضدچین که پیش از این خواستار سفر به شین جیانگ شده بود، حالا حرف خود را عوض کرد و هر خارجی که از این منطقه بازدید کند را محکوم نمود. «آنتونی بلینکن» وزیر خارجه آمریکا به این کمپین پیوست و مدعی شد پکن خانم باچله را «تحت نفوذ خود قرار داده است».

باچله، رئیس جمهور پیشین شیلی، زن ضعیفی نیست که بتوان او را با شستشوی مغری تحت تاثیر قرار داد. او طی سفرش به گوانژو در ۲۹ مه (۸ خرداد) در کنفرانس خبری مجازی با حضور بیش از ۱۲۰ خبرنگار شرکت کرد و به انتقادها درباره سفرش به چین پرداخت. باچله در این نشست رسانه‌ای مجددا تاکید کرد که گفتگوهایش با مردمی که با آنها دیدار کرده سازنده بوده است.

«گلوبال تایمز» به نقل از اظهارات مطرح‌شده توسط باچله در کنفرانس خبری نوشته است: این سفر فرصتی بود برای گفتگوی مستقیم با ارشدترین سران چین درباره حقوق بشر و تبادل نظر با یکدیگر.

وی همچنین افزود که سفرش نه یک ماموریت حقیقت‌یابانه بوده نه یک تور بازرسی زیرا «سفرهای سطح‌ بالا مناسب تحقیقات نیستند».

یک ضرب‌المثل قدیمی وجود دارد که می‌گوید «نمی‌توانید همه را راضی نگه دارید». به هر صورت خانم باچله به دلیل سفرش به چین مورد انتقاد قرار می‌گرفت. از سال ۲۰۰۵ هیچ کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل به چین سفر نکرده بود. باچله با انجام این سفر رویکرد درست را انتخاب کرد. بلینکن به انتقاد از پکن به دلیل سیاست‌های ضدتروریسم آن ادامه می‌دهد اما آیا وزیر خارجه آمریکا تا به حال به این منطقه سفر کرده است؟

بلینکن یک شخص عالیرتبه است و حتی اگر موافقت کند که به آنجا برود چگونه به عنوان مامور تحقیق در سفرش موفق خواهد بود؟ او با شمار زیادی از ماموران مخفی، خبرنگاران، دیپلمات‌ها، دستیاران و ناظران کنجکاو همراهی خواهد شد. پس چگونه می‌تواند بهتر از باچله کارش را انجام دهد؟

واشنگتن فرض را بر این گذاشته که پکن به دلیل نسل کشی گناهکار است اما باچله را به دلیل سفر به شین جیانگ برای دیدن شواهد و مدارک به چشم خودش، مورد انتقاد قرار می‌دهد. این نماینده سازمان ملل همچنین دیدگاه چین را پذیرفت که نباید از کمپین ضدتروریسم به عنوان نقض حقوق بشر یاد شود.

چین در سرکوب ترویست‌ها و افراط‌گرایان موفق شده است. هیچ حادثه تروریستی در پنج سال گذشته در منطقه شین جیانگ گزارش نشده است. از این رو شین جیانگ از توسعه، ثبات اجتماعی و رفاه بیشتری بهره برده است.

پکن در جلوگیری از انتشار بیماری افراط‌گرایی در منطقه شین جیانگ بسیار موفق عمل کرده و شایسته تمجید و ستایش از جانب جامعه بین‌المللی است. اما واشنگتن دست از غر زدن بر نداشته و سیاست ضد تروریسم چین را به امید اینکه تصویر چین را مخدوش کند، نسل کشی توصیف می‌نماید.

اما بیایید روی دیگر ماجرا را هم بررسی کنیم. اگر واشنگتن از سوی گروه‌های تروریستی خارجی هدف حمله قرار می‌گرفت چگونه واکنش نشان می‌داد؟ ما جواب این سوال را به خوبی می‌دانیم. ایالات متحده در پاسخ به حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر مجموعه جنگ‌های بی‌پایانی را در خاورمیانه به راه انداخت. حالا باید بگوییم ریاکار واقعی چه کسی است؟

ز