تغییر نام خیابان‌ها وابنیه تاراج فرهنگی است

اقتصاددان: وقتی در شهری مثل تهران میخواهید تاکسی بگیرید، خیلی زود متوجه میشوید که خیابانهای زیادی هستند که با یک نام، نامگذاری شده اند.

_ما در شهری مثل تهران صدها خیابان و کوچه بنام بوستان داریم؛
_دهها و صدها خیابان بنام بهار؛
_شخصیت هایی که چندین خیابان و کوچه بنام آنهاست و شخصیت‌ها و قهرمانانی که هیچ خیابانی بنام آنها نیست.
نه اینکه ما اسامی و شخصیتهای بزرگ کم داشته باشیم، بلکه فکر و ذهن محدود و بسته ی تصمیم گیران و نداشتن اختیار لازم توسط شوراها باعث آشفتگی گسترده در نامگذاری کوچه و خیابانهای شهر شده است.
این در حالی است که در اکثر کشورهای دنیا از هر اسم تنها یک کوچه و یا خیابان نامگذاری شده است.
اسامی کوچه ها و خیابان های کهن همچنان حفظ شده است. حتی اگر این نام مربوط به یک شخصیت منفور و خونریز بوده باشد. کولوسئوم (Colosseum) هنوز بعد از ۷۰۰ سال کلسیوم باقی مانده . با وجود آنکه این محل از بد نام ترین بناهای تاریخ بوده و هزاران برده در آن به قتل رسیده است.
این نامها در کشورهای تاریخی مثل یونان و ایتالیا بیشتر به چشم میخورند. اما دریغ و افسوس که در ایران این اسامی تاریخی توسط برخی نا آگاهان فرهنگی، محو و مصادره میشوند.
متاسفانه در ایران میراث فرهنگی کشور ، با دست به دست شدن قدرت سیاسی، کاملا محو می شود. صاحبان مناصب سیاسی ما تصور می کنند که فلان اسم و یا فلان خیابان باید مطابق میل انها تغییر کند. حتی اسامی ملی هم تغییر می کند.

ما نیازمند یک قانون ثابت و همیشگی برای حفظ آثار فرهنگی و اسامی آنها هستیم.

تغییر اسامی آثار و ابنیه تاریخی، تاراج فرهنگی و تهاجم فرهنگی است، فارغ از اینکه چه کسی آن را انجام می دهد.

کسانی که یک اثر را خلق می کنند، حق دارند نام آنرا انتخاب کنند و کسی حق ندارد برای آثار دیگران، نام تعیین کند.

این حق خالق اثر است و تغییر نام آثار دیگران، نهایت بی فرهنگی و ظلم آشکار به تلاشگران تاریخ است.

انتظار اینست که با رشد فرهنگی مردم این تاراج زحمات دیگران پایان یابد.

میلاد باید تا ابد میلاد بماند، توحید باید تا ابد توحید بماند و…

یک جایی و یک برهه ایی از تاریخ این سرزمین باید این تاراج فرهنگی متوقف شود.
دفاع از میراث فرهنگی وظیفه ی میهنی همه ی نسلهاست.

چو خواهی که نامت رود در جهان
مکن نام نیک بزرگان نهان

/پ