انسانهایی مثل شمع می سوزند تا…

رفیقی می گفت:

دنیا یک خانه بزرگ است
و
آدمها هر کدام مانند یکی از وسایل خانه هستند.

بعضی کارد هستند تیز، برنده و بیرحم.

بعضی کبریت هستند
و آتش به پا می کنند.

بعضی کتری هستند
و زود جوش می آورند.

بعضی تابلوی روی دیوار هستند،
بود و نبودشان تاثیری در ماهیت خانه ندارد.

بعضی قاشق چایخوری هستند،
و فقط کارشان بر هم زدن است.

بعضی رادیو هستند
و فقط باید بهشان گوش کرد.

بعضی تلویزیون هستند،
و بدجور نمایش اجرا می کنند. اینها را فقط باید نگاه کرد.

بعضی قابلمه هستند،
برایشان فرقی نمی کند محتوای درونشان چه باشد، فقط پر باشند کافیست.

بعضی قندان هستند،
شیرین و دلچسب. و

بعضی دیگر نمکدان،
شوخ و بامزه.

بعضی یک بوفه شیک هستند،
ظاهری لوکس و قیمتی دارند، اما در باطن تکه چوبی بیش نیستند.

بعضی سماور هستند،
ظاهرشان آرام، ولی درونشان غوغایی بر پاست.

بعضی یک توپ هستند،
از خود اختیاری ندارند و به امر دیگران اینطرف و آن طرف می روند.

بعضی یک صندلی راحتی هستند، می‌شود روی آن لم داد، ولی هرگز نمی‌توان به آنها تکیه کرد.

بعضی کلاه هستند،

گاهی گذاشته و گاهی برداشته می‌شوند ولی در هر دو صورت فریبکارند.

بعضی چکش هستند،
و کارشان کوبیدن و ضربه زدن و خرد کردن است.

و اما..‌‌‌.
بعضی ترازو هستند،
عادل و منصف. حرف حق را می‌زنند، حتی اگر به ضررشان باشد.

عده ای تنگ بلورین آب هستند،
پاک و زلال اینها نهایت اعتمادند.

برخی آینه اند،
صاف صیقلی بدون کوچکترین خط و خش، اینها انتهای صداقت‌ند.

عده ای، چتر هستند،
یک سایبان مطمئن در هجوم رگبار مشکلات .
‎‌‌‌‌‌‌
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌ ‌‌‌‌‌‌
عده ای دیگر لباس گرم هستند،
در سرمای حوادث و تن پوشی از جنس آرامش.

عده ای مثل شمع، می‌سوزند و تمام میشوند، ولی به اطرافیان نور و گرما و آرامش می‌دهند.

این مهم است که:
ببینیم ما در زندگی نقش کدام یک از این وسائل خانه را بازی می‌کنیم.

پس مراقب خودمان باشیم،
یک خطادر زندگی یک عمر افسوس خوردن است.

ع