استعاره هیات علمی! سنگری که باید فتح شود!

طبیعی است که همه افراد جامعه به واقعیت گروههای مرجع دسترسی ندارند، حق دارند که با واسطه استعاره زندگی کنند و “برچسب ها” قایق تفسیرشان باشد. ما بیش از آنکه با واقعیت پزشک،وکیل، روحانی، قاضی، معلم،بنگاه دار و… مرتبط باشیم با استعاره هایشان مواجهیم.

من هیات علمی یکی از دانشگاههای برتر فنی در تهران هستم، اما واقعا بیش از جایگاه خودم نگران دو چیزم اول ولع بی حد و حصر جامعه در تخریب همه چیز ، هیچکس هیچ چیز را قبول ندارد ، همه مراجع بی اعتبار شده اند، اصل بر مجرمیت همه اقشار مرجع صادر شده و خلاصه اینکه عمق فروپاشی اجتماعی آنقدر بالا رفته که شک‌نکنید همه را با خود خواهد برد. وجه دیگر نگرانی ام این است که به شیوه ای باور نکردنی حاکمیت نیز همراه و مجری بی اعتبار سازی تمامی اقشار مرجع شده است .

چند سوال را از خود بپرسید، هیات علمی کیست؟ چه میکند؟ و از همه مهمتر اینکه دقیقا چقدر حقوق می گیرد؟ من به شما می گویم، هیات علمی کسی است که حداقل در سن سی و دو سالگی به بالا هیات علمی میشود و از این سال به بعد داری درآمد میشود، وقتی که خواهران و برادران کوچکترش در آستانه بازنشستگی اند ، در پایان جوانی تازه شروع به تشکیل زندگی خانوادگی و کاری می‌کند . تمامی طول شب و روز چه دوست داشته یا نداشته باشد باید درگیر کتاب و کارش باشد. همه کنشهای ذهنی و عملی اش زیر ذره بین نظام و رسانه و دانشجوست. مجبور است کتاب و مقاله و محتوا تولید کند و خلاصه کنم حداقل چندین برابر یک کارمند معمولی و اکثر مدیران باید فعالیت کند تا اخراج نشود. معمولا هم پیش از بازنشستگی از دنیا میروند، حقوقش هم که روشن است، من استادیار پایه ۹ دانشگاه امیرکبیرم و تا ۶ماه پیش ماهی ۹میلیون میگرفتم و الان ۱۶و۵۰۰میگیرم. مثل تمام هیات علمی های تازه کار مستاجرم، مثلا کلاس اجتماعی ام بالا رفته و انتظارات از من متفاوت شده، شبها نمیتوانم اسنپ کار کنم یا دست فروشی کنم یا اگر هم یواشکی مشغول این کارها شوم مطالبات متعدد دانشگاه مانع از انجامش است، بماند که دیسک کمر و گردن که میراث کنکور و امتحان است اکثر روزها امانم را بریده است و البته یادتان نرود اساتید دانشگاه تنها قشر نماینده یک کشور در جامعه علمی و فرهنگی جهانی است و در این تراز سنجیده و مقایسه میشود و الی آخر. ویژگی دیگر ما این است که اولا تعداد ما محدود است بعلاوه اینکه به دلایلی نمیتوانیم مثل سایر اقشار جلوی مجلس و خیابان تجمع کنیم و درباره وضع معیشتی مصیبت بارمان مصاحبه کنیم و یا اینکه بگوییم نباید همه این قشر به اعتبار تعداد اندکی از اساتید که به دلایل دیگر به ثروت رسیده اند سنجیده شویم.

آن چه اکنون میفهمم وضعیت اعضای هیات علمی از سه حالت خارج نیست دسته اول بسیار پشیمان اند و با حسرت عمر تلف شده را نگاه میکنند و من در این دسته ام، دسته دوم به فکر رفتن و مهاجرت اند و معمولا تنها صنفی هستند که شانس زیادی برای پذیرفته شدن در جاهایی در خارج از کشور دارند و تقریبا روزانه در حال مهاجرت هستند، دسته سوم دنبال و پیگیر کار دوم و درگیر فکر اول اند و از اینکه هر روز چوب شغل بی پیازشان را میخورند حیران و نگران آینده اند.

همانطور که گفتم مساله زمانی بغرنج تر میشود که حاکمیت نیز بیش از واقعیت زیست هیات علمی با استعاره و با واسطه اینستاگرام به آنها می نگرد و با موج سواری فرآیند فروپاشی اجتماعی را تسریع می‌کند. اکنون که در آستانه بی اعتبار سازی این قشر هستید، عناوین شان که حاوی فلسفه دانشگاهی است به معلمان و دبیران مدارس داده، حقوقشان را هم به نصف کاهش داده اید و این بغض اینستاگرامی هم خالی شده، سنگر بعدی کجاست؟

پیشنهاد من این است که حقوق مادی اساتید دانشگاه را نه با تورم داخلی یا حقوق اساتید دانشگاههای کشورهای اطراف و اروپایی بلکه با رانندگان محترم تاکسی، کارمندان جزء شهرداری تهران، کارمندان جزء شورای نگهبان، کارمندان جزء جزء وزارت نفت و… همسان کنید. این آخرین پیشنهاد منصفانه ای است که از جهت مادی به نفع ماست و بسیاری از توهین ها و بی احترامی ها را هم کم میکند، هم بغض اینستاگرامی خالی میشود هم باری از دوش اساتید برداشته میشود و هم فتوحات سنگر با سنگر آتی را به نظاره می نشینیم

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع