آن چه که ایران برای شروع رشد اقتصادی و توسعه نیاز دارد

به گزارش اقتصاددان مهدی ناعمی تحلیلگر مسائل اقتصادی در یادداشتی اختصاصی برای اقتصاددان نوشت:

آن چه که ایران برای شروع رشد اقتصادی و توسعه نیاز دارد.

برای شروع یک رشد اقتصادی با هدف رسیدن به توسعه به عواملی همچون :

– ثبات سیاسی و اقتصادی
– سرمایه و سرمایه گذاری
– زیرساخت های فعالیت مانند آب؛ برق ؛ انرژی؛ جاده ؛ صنایع مادر …
– بازار مصرف مطمئن
– سیستم مالی و اداری چابک و به روز کارآمد
– حاکمیت بدون تنازل و تبعیض قانون
– تقسیم کار تخصصی بر مبنا آمایش سرزمینی
نیاز است.

اما قبل از اینکه این عوامل را مهیا و به کار بگیریم لازم است تا چند عنصر اصلی جهت اجرا با بهره وری و کارایی بالا در طرح تغییر و اصلاح یابد.

این عناصر عبارتند از :

اول : مدیریت و بورکراسی اداری

دوم : تدوین یک قانون جامع و بدون تبعیض با اولویت فعالیت بخش خصوصی و تضمین سرمایه گذاری و مالکیت

سوم : حذف و ادغام واحدهای موازی و مشابه

چهارم : خروج کامل نظامیان از بخش اقتصاد

با یک مثال در خصوص شرایط زیست محیطی کشور و نتایج حاصله آن در طی ۴ دهه اخیر سعی می‌شود تا مطلب را بهتر توضیح دهم.

پس از انقلاب ۵۷ ؛ سیستم مدیریت و بورکراسی و اداری و برنامه ریزی کشور ( با همه ضعف ها و مشکلات ) به شکل کامل عملا کنار گذارده شد.

از همان ابتدا با شعارهای رفع محرومیت و خودکفایی نهادها و بنیادهای موازی در حوزه های کشاورزی و مسکن و جاده و نظامیان و رسیدگی به محرومان ایجاد شد.

شعار اصلی این نهادها و بنیادهای مدیریت جهادی و اقتصاد مقاومتی و انقلابی در زمینه انجام امور و پروژه ها بوده و است.

نمونه ای از این نهادها را می‌توان از نهاد جهاد سازندگی نام برد.

حوزه فعالیت این نهاد شامل بخش های کشاورزی ؛ راه و ساختمان ؛ احداث زیر ساخت ها در نقاط مختلف کشور بود.
این حوزه فعالیت یعنی تداخل در امور وزارتخانه های کشاورزی ؛ راه و ترابری ؛ مسکن ؛ نیرو ؛ اب و فاضلاب و نفت !!

نهاد جهاد سازندگی بر مبنای شعارهای گفته شده و مدیریت انقلابی و جهادی بدون توجه به :

– برنامه های رشد اقتصادی و توسعه کشوری
– به برنامه آمایش سرزمینی و مزیت های اقتصادی و اقلیمی
– انجام امور به روش راه حل کوتاه زودبازده
– ارتباط اقتصادی و منطقی طرح ها و پروژه ها با یکدیگر و بر مبنای اولویت منطقه و قبیله ای
طرحهای کلان را به دست گرفته و شروع نموده و ظاهرا به اتمام رسانده است.

مثلا در حوزه کشاورزی ؛
– زمین‌های سطح کشت را بدون توجه به اولویت مزیت و برنامه آبی شدیدا گسترش داد.

– انواع چاه‌های آب را به فراوانی جهت استفاده از آب‌های زیر زمینی در سراسر کشور حفر و احداث کرد.

– در بحث گسترش کشاورزی توجهی به صنایع لازمه آن یا صنایع تکمیلی ننمود.

– همچنین در بحث کشاورزی به ایجاد روش‌های نوین کشت توجهی نشد فقط سطح زمین زیر کشت مهم بود.

– منابع آبی و کانالهای آب و حق آبه ها به شکل سلیقه ای و منطقه ای با نفوذ گروههای محلی بدون توجه به شرایط زیست محیطی و ارتباط با دیگر بخش ها تنظیم و احداث شد.

حال امروز ایران با مشکل و تهدید امنیتی بحران آب روبرو شده است.
شاید بخشی از این مشکل مربوط به بارش ها و نزولات آسمانی باشد.

اما بخش عمده و اصلی آن دقیقا باز می‌گردد به برنامه های اجرا شده در طی ۴ دهه گذشته توسط جهاد سازندگی و امثالهم که بدون داشتن هیچ برنامه مشخص فقط نگاه محض گسترش کمیتی بر مبنای الگوی مدیریت جهادی و انقلابی داشته اند.

شاید در ظاهر به لحاظ کمی و عددی شاهد رشدی باشیم ؛ اما به لحاظ کیفیتی و بهره وری و سرمایه گذاری باید گفت که در واقع با اتلاف منابع مالی و انسانی و سرمایه ای مواجه شده ایم.

پس لازم و ضروری است که قبل از هر طرح رشد اقتصادی و توسعه ای در کشور ؛ ابتدا تکلیف این نهادها و بنیادهای موازی را با ادغام و یا انحلال روشن کرده و تمام آنها در زیر مجموعه های رسمی و قانونی اداری و مدیریت کشور قرار بگیرد.

پس از آن بایستی با استفاده از سیستم مدیریت متخصص و با تجربه مستقل و با یک نظام قانون مدار و منطبق با آمایش سرزمینی نسبت به طراحی و تدوین یک برنامه رشد اقتصادی و توسعه مطابق با الگوی اقتصادی اقدام کرد

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع