آثار اقتصادی پیوستن به سازمان شانگهای

در کل عضویت و فعالیت در سازمان های بین المللی مفید و قابل توصیه است بشرطی که تعاملات هوشمندانه باشد. هر چند عضویت در سازمان شانگهای می تواند تبعات سیاسی، امنیتی، و … را برای ایران به ارمغان آورد و ایران را از گوشه گیری و انزوا خارج نماید، لیکن در اینجا در صدد تحلیل اقتصادی موضوع بشرح زیر هستیم:

ورود در پیمان های مختلف غیراقتصادی یا اقتصادی که می تواند آثار و تبعات اقتصادی داشته باشد، و بر مبنای مزیت نسبی اقتصاد کشورهای عضو در تعامل اقتصادی قرار خواهد داد.

در اینگونه تعاملات معمولا نرخ های تعرفه ترجیحی فیمابین یا کاهش می یابد و یا حذف کامل آن مورد نظر قرار می گیرد. که در اینصورت کالاها و خدمات فی مابین کشورهای عضو ارزانتر مبادله می گردد و این موجب تقویت تعاملات اقتصادی فیمابین می شود.

درحال حاضر ایران جزو کشورهای درحال توسعه ای محسوب می شود، که صادرکننده مواد خام و مواد اولیه است. و در فرایند توسعه اقتصادی نیاز به ورود تکنولوژی و ایجاد تکنولوژی است. در میان کشورهای عضو شانگهای هیچکدام جزو کشورهای توسعه یافته محسوب نمی شوند که از تکنولوژی و فناوری بروز و برتری برخودار باشند و ایران بتواند در این مسیر از آن بهره گیرد. هرچند چین کشوری در حال توسعه تلقی می شود و بعضا روسیه، ولی ممکن است بتواند در برخی تکنولوژی ها کمک حال باشد. ولی تجربه تاریخی نشان داده که رفتار چینی ها و روس ها در تعاملات اقتصادی و بین المللی بسیار پیچیده است و قابل اطمینان نیست.

لذا پیوستن به چنین مجموعه ای از منظر اقتصادی، منجر به صادرات بیشتر مواد اولیه خام و اولیه ما در کوتاه مدت میشود (بدلیل مزیت نسبی ایران در آن) و شاید برای دور زدن تحریم ها کمک باشد، و منجر به واردات کالاهای صنعتی و تمام شده از احتمالا چین و تا حدی روسیه می شود. از آنجایی که محصولات صنعتی همراه با ارزش افزوده بالا است، می توان گفت در بلندمدت تراز تجاری ایران با این کشورها منفی تر می شود و تراز تجاری آنها با ایران مثبت تر می شود. و اگر ایران هوشمندانه وارد تعامل اقتصادی با این سازمان نشود، از این طریق در فرایند توسعه اقتصادی قرار نخواهد گرفت.

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع