آتروپاتان (قسمت اول)

آذربایجان که به آن آتروپاتکان یا آذرپادگان هم می گفتند، بخشی از سرزمین ایران است که نام آن از یکی از فرمانروایان این سرزمین در دوران هخامنشی به نام آتروپات به معنی نگهبان آتش گرفته شده است و یکی از مهمترین آتشکده های ایران به نام آذرگشنسب در این منطقه قرار داشته است.
پیش از هخامنشیان، اقوام مانایی و اورارتو و بعد مادها در این سرزمین ساکن بودند.

مردم این سرزمین به یکی از زبان های ایرانی به نام آذری صحبت می کردند که جزو زبان های تاتی است.
با ورود اقوام ترک از آسیای میانه به ایران ، آذربایجان به صورت لشگرگاه ترکان برای پیشروی به آناتولی و جنگ با روم در آمد و به تدریج و به ویژه از قرن چهارم هجری، مردم آذربایجان به دلیل مراودات زیاد با ترکان، این زبان را جایگزین زبان آذری کردند و یک لهجه جدید از ترکی به وجود آمد که با ترکی آسیای میانه تفاوت هایی هم دارد و ترکی آذری نام گرفت.
برخلاف تصور، مردم آذربایجان از نظر نژادی تفاوت چندانی با سایر ایرانیان یا قرابت زیادی با ترکان آسیای میانه ندارند.
مردم آذربایجان، بیشتر آداب و رسوم ایرانی خود مثل جشن نوروز و … را پس از تغییر زبان حفظ کردند.
همچنین در کنار آذری ها، کردها، تالشی ها، ارمنی ها و آشوری ها نیز در این سرزمین ساکن بوده و هستند.
آذربایجان از دوران صفویه به عنوان پایگاه تشیع در ایران شناخته شد و در دوران قاجار، از مهمترین پایگاه های مشروطه بود.
قبلا درچند سفر ، شهرهای تبریز، اردبیل، مراغه و جلفا را دیده بودم ولی در اردیبهشت سال نود وشش تصمیم گرفتم در سفر دیگری جاذبه های کمتر مشهور در شهرهای دیگر این منطقه را ببینم.
در این سفر به شمال غرب کشور، از دو تا از دیدنی ترین جاده های ایران یعنی جاده اسالم به خلخال و جاده مرزی کلیبر به جلفا گذشتیم و تا مرز سه کشور ارمنستان ، آذربایجان و ترکیه پیش رفتیم.
روزهای آینده ، فرصتی هست تا عکس های این سفر را در چند قسمت با هم مرور کنیم

خواننده معزز سلام ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر بالا در پایین صفحه ( ثبت دیدگاه) موجب امتنان است .

ع