آخرین شب پاییز که فردایش روز نخست دی ماه است، یلدا یا شب چله می باشد. این جشن نشانگر دانش بسیار بالای نیاکان ما در دوردست های تاریخ است که چنان به علم نجوم و حرکت سیارات آسمانی آگاهی داشته اند که پی برده بودند در این شب، انقلاب زمستانی رخ می دهد و از فردای این شب، به تدریج به طول روز و در واقع افزایش مدت روز و روشنایی آن افزود می شود. (از این رو یلدا، شب زایش نور هم می باشد.)
اما چیزی که چند سال است بی جهت سبب حساسیت گروهی شده، نام یلدا است. برخی (که سردمدار آنان یکی از استادان محترم شاهنامه پژوه است) به شدت با به کار بردن کلمه یلدا مخالف هستند و آن را واژه ی سریانی! می دانند و معتقدند باید فقط از کلمه چلّه استفاده کرد.
با احترام به صاحبان این اندیشه و طرفداران آن، باید گفت این سخن درست نیست و واژه ی یلدا هم مانند شب چلّه ایرانی است و اصولاً زمانی که فرهنگ و تمدن ایران و دانش عظیم ایرانیان در اوج بود، سریان و دیگر جاهایی از این قبیل، تمدنی نداشتند. درستش این است که بگوییم واژه ی یلدا ( که از دو واژه ی یل ، دا ی ایرانی ساخته شده ) از ایران به دیگر مناطق رفته و به کارگیری واژه ی یلدا درست است و وارون آن یعنی اینکه تلاش کنیم این واژه ی ایرانی را انیرانی قلمداد کنیم، نادرست است.
به طور کلی ما فرزندان ایران باید در جهت تفسیر موارد به نفع داشته های خودمان حرکت کنیم. به ویژه که با توجه به قدمت بسیار طولانی فرهنگ و تاریخ ایران، اصل بر ایرانی بودن چنین واژگانی کهن است.